وغيرها نام مىبرند . در اين كلمه نظر ما به تسميه آن به هيولى است . جسم طبيعى در حكمت مشاء مؤلف از هيولاى مادى و صورت مادى است . اما صادر نخستين هيولائى است كه جميع كلمات وجودية از عقل اول تا هيولاى اولاى مادى طبيعى بر آن منقش اند و قائم بدانند . نفس و بدن و ملكات نفس وصور برزخى نفس در حكمت مشاء و حكمت متعاليه بعنوان هيولى و صورت اند كه اينك بيان مىكنيم : هيولا و صورت عالم طبيعت كه دو اصل جسم طبيعى اند و جسم مؤلف از آن دو است بدين نحو است كه هيولى متحقق به صورت جسميه است هر چند صورت جسميه بدون نوعيه در خارج بوقوع نمىرسد ، و صورت جسمانى شريكة العلة است و علت اصل مفارق راست كه هيولى را در كنف صورت تحقق مىدهد و نگاه مىدارد به تفضيل و بيانى كه در نمط اول اشارات شيخ و شرح خواجه بر آن آمده است ، اما صادر نخستين جوهر مطلق و هيولاى كلى است كه محصل همه صور كلمات نوري وجودى ما سوى الله باذن الله است كه تحصل وتحقق صور وجوديه مطلقا اعم از مقارق و مقارن به اين هيولاى اعني وجود منبسط است به عكس هيولى و صورت ياد شده در حكمت مشاء كه هيولى به متحصل است . اما نفس و بدن : در اين نشأه نفس محصل بدن است و بدن بدان متحصل است يعنى نفس صورت بدن است ، و در نشأه وراى طبيعت نفس هيولاى صور ابدان برزخى خود است و اين ابدان صور ملكات نفس اند ، و همه از منشئات نفس اند و بدو متحصل اند و بدو قائم اند ، پس نسبت با بدن در نشأه طبيعت نسبت صورت با هيولاى به اصطلاح حكيمان مشاء است ، و نسبت آن با ابدان برزخى كه صور مثالى قائم بدويند نسبت هيولى وصور باصطلاح عارفان بالله است .
شيخ رئيس در تفسير سوره فلق ، قضا را بر صادر نخستين اطلاق كرده است ، وقدر را بر كلمات وجوديه منتقش بر او ، ونعم ما فعل ، و عبارت شريفش چنين است : " اول الموجودات الصادر عنه هو قضاؤه وليس فيه شر اصلا إلا ما صار مخفيا تحت سطوح النور الاول ، وهو الكدرة اللازمة لما هيته المنشأة

284