فرموده اند به آنكه امام و رئيس منصوب من الله اصل وجود او لطف است و تصرف او وبسط يد او ( عليه السلام ) لطف ديگر است كه منع آن مستند به تقصير مكلفين است .
وقال السيد ( قده ) : وجوده لطف وتصرفه لطف آخر وعدمه منا .
و اگر مكلفين ازاله مانع نمايند منتفع مىشوند از آن رئيس منصوب من الله تعالى و چون او را از تصرف منع نمودند و تمكينش ندادند پس خودشان سبب انقطاع لطف از خود گرديدند .
و شيخ طوسى نيز جواب شبهه را به طريق سيد ( قده ) فرموده اند .
پس حق جواب از شبهه مخالفين آنكه لطف به معنى مذكور از شرايط تكليف نخواهد بود بلكه تقريب إلى الطاعة و تبعيد عن المعاصي نظير امر به معروف و نهى از منكر مشروط به عدم مفسده است از اضرار به نفس و عرض از قتل نبى و وصى يا القاء مؤمنين در مهلكه نحو آن و از اين جهت بود كه انبياء ( عليهم السلام ) نيز در كثيرى از اوقات ممنوع از ارشاد بودند بلكه ممنوع بودند از بيان معارف و دعوت خلايق به سوى معرفة الله از جهت حبس و تهديد وضرب و شتم ولهذا ساقط نخواهد شد از خلق وجوب تحصيل معرفة الله . اگر كسى سبب شود از براى حبس نبى و قتل او واجب است بر همه ايشان همه تكاليف اصولا و فروعا و حال آنكه امام ( عليه السلام ) بالاتر از حال رسول نخواهد بود .
شبهه سوم :
شبهه ثالثه مخالفين لزوم لغويت وجود امام ( عليه السلام ) است در حال غيبت العياذ بالله چه آنكه فوايد وجوديه او بالمره مسلوب است و ثمرات وجوديه او انتفاع خلق است از او از اوامر و نواهى و تقريب خلق به سوى طاعات و تبعيد آنها از معاصى و اغاثه مظلومين ، و اجراء حدود و احقاق حقوق و بيان احكام و حفظ و ضبط آن و در حال غيبت او فرقى نخواهد بود بين وجود و

120