كه فرمود :
" ما هفت تن از فرزندان عبد المطلب ، سروران اهل بهشتيم : من ، حمزه ، على ، جعفر ، حسن ، حسين و مهدى " [1] حال ، خدا آگاه است كه حضرت مهدى ( عليه السلام ) و وزير او خضر و ياران شايسته وى و شاگردان آنها كه اولياء خدايند در سراسر جهان و در حوادث بزرگ و كوچك آن ، چه نقشى ايفا مىكنند . و طبيعى است كه راز غيبت ، و رمز كارهاى آنان تا هنگام ظهور آشكار نشود . و عملكرد آنان در حوادث روزگار ما و روزگاران گذشته در پس پرده غيب باقى بماند ، حتى امكان دارد هر يك از ما در زندگى خود مرهون توجه و يا اقدامات آنان باشيم چه رسد به نقش آن بزرگواران در حركت تاريخ و حوادث بزرگ عالم .
بايد توجه داشت كه اين عقيده به غيب الهى و عملِ امام مهدى ( عليه السلام ) و خضر ( عليه السلام ) و مؤمنان برجسته و شايسته ، با عقايد و نظريات اهل تصوف در مورد قطب و افراد پرهيزكار ، تفاوت دارد . گرچه در برخى جهات به آن شباهت داشته باشد ، هر چند بعضى از صوفيه سعى مىكنند اين گونه صفات را بر حضرت مهدى ( عليه السلام ) و يارانش منطبق نمايند ، در گفته كفعمى در حاشيه مصباح و همچنين در سفينة البحار ماده ( قَطَب ) آمده است كه :
" گفته‌اند : زمين از قطب و چهار نفر اوتاد ( بزرگان ) و چهل مرد شايسته و هفتاد فرد نجيب و سيصد و شصت فرد صالح ، خالى نمىماند و قطب ، همان مهدى ( عليه السلام ) است و اوتاد ( بزرگان ) از چهار نفر كمتر نيست ، زيرا دنيا همچون خيمه و مهدى به منزله ستون است و آن چهار تن مثل طناب‌هاى آن خيمه‌اند و گاهى اوتاد بيش از

[1] بحار : 51 / 65 و صواعق المحرقة ص 158 .

254