فخر رازى از مفسران اهل سنت در تفسير اين آيه كه مىگويد " و اگر ببينى هنگامى كه آنان وحشت زده‌اند و ديگر آنها را راه گريزى نيست و از مكانى نزديك گرفته مىشوند " [1] آورده است كه : " از ابن عباس روايت شده كه اين آيه در مورد فرو رفتن گروهى در بيابان بيداء نازل شده است . " علامه طبرسى از مفسران شيعه در تفسير مجمع البيان مىگويد :
" ابو حمزه ثمالى از قول امام زين العابدين ( عليه السلام ) و امام حسن ( عليه السلام ) نقل مىكند كه منظور اين آيه ، لشكرى ست كه در صحراى بيداء زمين آنها را در كام خود فرو مىبرد . " و از حذيفه يمانى چنين روايت شده :
" پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) از فتنه اى كه بين اهل مشرق و مغرب واقع خواهد شد ياد نمود و فرمود در حالى كه آنها گرفتار فتنه هستند ، ناگهان سفيانى از وادى يابس ( بيابان خشك ) بر آنها خروج كند ، تا آنكه در دمشق فرود آيد آنگاه دو لشكر را به سوى مشرق و مدينه روانه كند تا به زمين بابل از شهر نفرين شده ( بغداد ) برسد ، او بيش از سه هزار نفر را بكشد و بالغ بر يكصد زن را به زور تصاحب كند ، و سيصد نفر از اولاد فلان عباس را به هلاكت رساند ، آنگاه به كوفه هجوم آورده و اطراف آن را ويران سازد . سپس از آنجا خارج شده ، به سوى شام حركت كند ، در اين هنگام لشكرى با پرچم هدايت از آن منطقه به پا خيزد و با لشكر سفيانى رو در رو گردد و آنها را چنان تار و مار كند كه يك نفر هم كه خبر مرگ بقيه را ببرد باقى نماند . و آنچه از اسيرها و غنيمتها در دست آنهاست باز پس گيرند و اما لشكر دوم وارد مدينه شده و سه شبانه روز به غارت و چپاول آنجا پرازند ، آنگاه به سوى مكه روانه گردند تا به بيابان رسند . خداوند در اين هنگام جبرئيل را به سوى آنها فرستد و فرمايد : اى جبرئيل برو و آنها را نابود كن ، پس جبرئيل ضربه اى به آن زمين زند كه آنها را در خود فرو برد ، هيچيك از آنها نجات نيابد مگر دو مرد از قبيله جُهينه . " [2]

[1] سبأ / 51 .
[2] بحار : 52 / 186 .

137