خورد ، يك سوم آن را براى غذايش و يك سوم آن را براى آبش و يك سوم ديگر را براى نفس كشيدنش اختصاص دهد . [1] مىگوييم : اشتها همان گرسنگى و نياز بدن به غذاست و ميل به خوردن از آنجا ناشى مىشود و منظور حضرت از اينكه آن چه را اشتها ندارى نخور ، همان چيزى است كه بدن به آن ميل و رغبت ندارد .
وقتى بر خلاف ميل خورده شود ، در بدن عكس العمل نامطلوبى مىگذارد از جمله اينكه ايجاد نفرت مىكند و باعث انقلاب در مزاج مىشود همان گونه كه انسان از دوا نفرت دارد و بدينسان نظام بدن مختل مىشود و از غذا آن قوت لازم حاصل نمىشود و در نتيجه اعصاب ضعيف و مضطرب مىگردد و گاهى اين اضطراب به مغز انتقال مىيابد چون منشأ اعصاب همان است و لذا امام مىفرمايد كه آن باعث حماقت و ابلهى مىشود . بعضى از حكما گفته‌اند : چيزى را كه با اشتها مىخورى تو آن را خورده اى ولى چيزى كه بدون اشتها مىخورى آن تو را خورده است ، يعنى بيمار و ناتوانت مىكند .
و اما اينكه فرمود : چيز حلال بخور و نام خدا را به زبان آور ، براى آن است كه اگر دقت كنى خواهى ديد كه عوامل سلامت بدن منحصر در ماديات نيست بلكه معنويات و روحيات نيز در آن تأثير دارد و مهمترين آنها اطمينان قلب و آرامش خاطر است كه نفوس آرامش مىگيرد و دلها صفا مىيابد . از آنجا كه غذاى حلال ، نفس و روح را

[1] بحار الانوار ج 1

141