اجماع مىكنيم . خصوصاً اجماعى كه حجّت باشد و بعد از اين حال اجماعات ايشان را خواهى دانست .
با وجود اين كه قاضى بيضاوى كه اعرف مشاهير ايشان است ، در كتاب « منهاج الاصول » در مبحث اخبار ، تصريح كرده است كه مسأله امامت از اصول دين است ومخالفت در آن موجب كفر وبدعت است .
وامّا دليل نقلى بر اين كه امامت از اصول دين است حديث متواتر مشهور ميان شيعه وسنّى است و در اكثر كتب معتبره سنّيان ذكر شده وهمگى ايشان معترفند به صحّت نقل آن وحميدى كه از عظماى ايشان است در كتاب « جمع بين الصحيحين » ذكر كرده است و آن حديث اين است كه : « من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة جاهلية » يعنى هر كس بميرد و امام زمان خود را نشناسد مرده است به مردن زمان جاهليّت كه كفر باشد و شبهه نيست كه هرچه عدم معرفت آن باعث مردن بر جاهليّت وكفر باشد ، البته معرفت آن جزء ايمان است .
مخفى نماند كه اين حديث شريف كه اهل سنت نمى توانند اِنكار آن را نمود يكى از جمله ادلّه قاطعه است بر حقّيت مذهب اماميّه وبطلان مذهب سنّيان . زيرا كه از اين حديث ظاهر مىشود كه بايد در هر زمانى امامى باشد وامامى كه در بعض ازمنه امام است غير امامى است كه در بعض ازمنه ديگر امام است ، زيرا كه لفظ امام اضافه شده است به زمان و زمان اضافه شده است به ضميرى كه راجع است به لفظ « من » و اضافه افاده تخصيص مىكند . به خصوص در عرف ، پس معنى چنين است كه كسى كه بميرد ونشناسد امامى كه مخصوص است به زمانى كه آن زمان مخصوص است به آن كس ، مرده است به مردن زمان جاهليّت . پس بايد در هر زمانى امامى باشد كه مخصوص به آن زمان باشد و در بعضى ازمنه شخصى امام باشد و در بعض ازمنه ديگر شخص ديگر امام باشد . پس بايد امام متعدّد باشد و در هر زمانى يك امامى البته باشد و اين صادق نمى آيد

7