عموم بلوى به گوش اعلم اصحاب ومحرم اسرار سيّدمختار نرسد و اگر فرض كنيم وتسليم نماييم كه چنين اتفاق افتاد كه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) اين را گفت وعلى ( عليه السّلام ) نشنيد و ابو بكر شنيد ، چگونه كسى مىگويد حضرت اميرالمؤمنين ( عليه السّلام ) وفاطمه ( سلام اللَّه عليها ) نبخشيدن فدك وعوالى را نمى دانستند و ابو بكر مىدانست زيرا كه هرگاه واقعاً پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) نبخشيده بود ، البته مىدانستند كه نبخشيده است و با وجود اين چگونه دروغ صريح مىگفتند كه حضرت بخشيده .
و اگر معاندى از راه لجاحت بگويد ابو بكر عمل به ظن خود كرد نه به علم ، و عمل كردن به ظن هم جايز است گوييم در صورتى كه عمل به ظن خود در مرافعات جايز باشد شكىّ نيست كه بايد عمل به ظنّى كرد كه اقواى ظنون باشد وكدام ظن قوى تر است از ظنى كه حاصل شود از ادعاى فاطمه معصومه ( سلام اللَّه عليها ) به انضمام شهادت اميرالمؤمنين ( عليه السّلام ) وحسن وحسين وامّ ايمن و اسماء بنت عميس ، زيرا كه حضرت فاطمه وجناب اميرالمؤمنين وحسنين ( عليهم السّلام ) معصوم بودند ومَطهَّر از كذب و اخذ مال [ حرام ] بودند و حق تعالى در آيه تطهير شهادت به عصمت و طهارت ايشان داده و حضرت رسول تصريح به صدق وحقيقت ايشان نمود ، زيرا كه فرموده اهل بيت من وكتاب خدا هرگز از يكديگر جدا نشوند تا بر سر حوض بر من وارد شوند ونيز پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) در حق حضرت امير ( عليه السّلام ) فرموده كه اگر همه مردم به طرفى روند وعلى به طرف ديگر ، تابع على شويد كه او هرگز شما را دلالت به باطل نكند و از راه حق بيرون نبرد وعلى با حق ملازم است از يكديگر هرگز جدا نشوند و اين جمله در شأن اهل بيت وعلى ثابت ومتفق عليه بين الفريقين است همچنان كه ان شاءاللّه از كتب معتبره ايشان مذكور خواهد شد و ابو بكر اين جمله را مىدانست ، پس چگونه قول ايشان را رد نمود و چه ظنّى اقوى بود از ظنى كه از قول اين چنين جماعتى حاصل مىشد ، پس هرگاه ابو بكر عمل به ظن خود مىكرد و عمل به ظاهر شريعت نمى نمود چنان كه

36