بكند مىداند كه حضرت امير ( عليه السّلام ) از ايشان چه در دل داشته .
وهرگاه ثابت شد كه ايشان از جمله منافقان بودند و خيانت با حضرت رسول ، بلكه قتل او را مضايقه نداشته ، پس برگشتن از دين او در صورتى كه ايشان را از رياست منع كنند به طريق اولى از ايشان بعيد نخواهد بود .
پس به جهت مجموع آن چه مذكور شد محقّق شد كه حضرت امير ( عليه السّلام ) قدرت بر دفع ايشان نداشت ومصالحى چند كه بعضى از آن ها مذكور شد ، نيز مؤكد وباعث بر عدم محاربه ومنازعه او شد ، پس هرگاه به جهت لابديّت و مصالح مذكوره در صفوف جماعت ايشان كه به اعتقاد آن عالى شأن باطل بود داخل شود مانعى نخواهد داشت وحال اين كه آن حضرت در خلوت نماز فريضه خود را به جا مىآورد و از راه مصلحت داخل صفوف ايشان مىشد و در صورتى كه در مسجد در ميان صفوف نيز نماز را ادا مىكرد ، مطلقاً اقتدايى نمى كرد ، زيرا كه آن حضرت امام واقعى بود وهركه در پيش روى امام به حقّ باشد ، نماز او باطل و بى صورت است . پس در صورتى كه حضرت مىايستاد ابو بكر وعمر كه در پيش روى او مىايستادند مانند اسطوانه مسجد بودند و حضرت ايشان را فرض استوانه مىنمود و نماز خود را ادا مىكرد .
دوم از آنچه دلالت بر فسق ابو بكر مىكند قضيه غصب كردن فدك وعوالى است از حضرت فاطمه ( سلام اللَّه عليها ) وكيفيّت آن به نحوى كه سدّى ومجاهد وواقدى و ابن مردويه كه از مشاهير علماء ايشانند نقل كرده‌اند به اين طريقه است كه چون آيه وات ذى القربى حقه [1] نازل شد كه معنى آن اين است كه : حق خويشان را به ايشان بده حضرت پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) از جبرئيل پرسيد كه : ذى القربى كيانند و حق ايشان چيست ؟ جبرئيل گفت : فدك وعوالى [2] را به فاطمه بده ، لهذا حضرت نظر

[1] سوره اسراء آية 26
[2] عوالى و فدك دو دهكده است

30