مرا مىبردند تا بيعت كنم به خدا قسم كه تو اراده كردى كه مرا مذمت كنى ، پس مدح كردى ، وخواستى كه مرا رسوا كنى خود رسوا شدى ، زيرا كه هيچ نقص ومذلّتى از براى مؤمن نيست كه مظلوم باشد مادامى كه شك در دين خود نداشته باشد و شبهه در يقين او راه نيافته باشد و همين است حجّت من بر غير تو از جماعتى كه بر من ظلم كردند .
و اين عبارت صريح است در ظلم ابو بكر وعمر بر آن حضرت نظر به تصريحى كه حضرت امير ( عليه السّلام ) خود فرموده‌اند ونظر به نوشتن معاويه وقبول نمودن آن حضرت كه او را به آن هيئت به جبر وعدوان به مسجد بردند از براى بيعت .
و چه فسقى بالاتر است از ظلم نمودن بر برادر و ابن عم رسول وزوج حضرت فاطمه بتول و پدر سبطين و محبوب ترين خلايق در نزد سيّدثقلين ؟ وهرگاه فسق ثابت شد به اقرار سنّيان خلافت باطل است .
و اگر كسى از اهل سنّت بگويد كه قبول نداريم كه « نهج البلاغه » از كلام حضرت اميرالمؤمنين ( عليه السّلام ) است آن كس قابل تخاطب نيست ، بلكه از دايره انسانيّت خارج است . چگونه كسى اين را مىتواند گفت وحال آن كه سيّدرضى موسوى ( رحمه اللَّه ) كه جامع اين كتاب است شيعه وسنى مقرند به صدق وديانت او ، وبسيارى از مشايخ اهل سنّت اقرار نموده‌اند كه بسيارى از خطب وكتب ومواعظ آن حضرت كه در « نهج البلاغه » مذكور است در كتب ومواضع ديگر كه قبل از تولد سيّدرضى تأليف شده مشاهده نموده‌ايم . و بعضى نقل نموده‌اند كه خطبه شقشقيه كه مخرّب بنيان وقواعد اهل سنّت است همچنان كه بعضى عبارات آن مذكور خواهد شد در نسخه‌اى كه موثوق به ومعتمدعليه بود مشاهده شده [1] كه بر آن نسخه خط [ مقتدر باللّه ابو الحسن على بن محمد ] بن فرات بود وتاريخ

[1] ابن ميثم بحراني اين نسخه را ديده است . به بحار ، ج 29 ، ص 508 رجوع شود .

22