مؤلف ( رحمه الله ) مىفرمايد : ظاهر كلامش دلالت مىكند بر اينكه خودش از اين عيب مبرّا است ، و حال آنكه در باب هفتم جمله اى از مقولات خوارج و نواصب را در حق اميرالمؤمنين ( عليه السلام ) ذكر نموده كه موجب توجه طعن به آن جناب است ، در مقام جواب به تسليم آن پرداخته . ( 1 ) و در اين باب - باب دهم - بسيارى از قصورات و نقصانات اصحاب ثلاثه ، را به اثبات قصور و نقصان آن حضرت ، دفع نموده است ( 2 ) پس خودش نيز شريك خوارج و نواصب باشد ! ( 3 ) 116 . تجويز اينكه پادشاه متأخر مىتواند بعضى از كسانى را كه در لشكرى تعيين شده‌اند نزد خود نگه دارد .
دهلوى گويد : ( اگر ) پادشاهى لشكرى را به سمتى معين سازد ، و در اثناى تهيه اسباب سفر و استعداد مهم ، آن پادشاه وفات يافت ، و پادشاهى ديگر به جاى او منصوب شود ، آن پادشاه منصوب را مىرسد كه بعضى تعيناتيان را در حضور خود نگاه دارد ; زيرا كه صلاح ملك و دولت در آن مىبيند .
و در اينقدر تصرف ، مخالفت پادشاه اول يا عصيان فرمان او لازم نمىآيد ( پس ابو بكر مىتوانست عمر را نزد خود نگه دارد ) . ( 4 )

1 . تحفه اثنا عشريه : 227 - 231 . 2 . تحفه اثنا عشريه ، باب دهم ، به عنوان نمونه مراجعه شود به صفحات : 270 ، 283 ، 286 - 287 ، 292 ، 295 ، 299 ، 306 - 307 ، 316 ، 318 ، 322 ، 324 . 3 . براى اطلاع بيشتر مراجعه شود به تشييد المطاعن 1 / 28 . 4 . تحفه اثنا عشريه : 265 ( طعن سوم ابو بكر ) .

141