جماعتى حكم فرموده‌اند به صحت نماز . و جماعتى ديگر حكم فرموده به بطلان و اين شخص اتيان نمود به اين نحو بدون آنكه تقليد آن أشخاص نموده باشد كه نماز را به اين نحو صحيح دانسته‌اند .
يا آنكه در مقام صلوات بر فخر كاينات و آل أطهار آن شافع عرصات در تشهد اتيان به اين نحو نمود « اللهم صل على محمد و آله » يا آنكه اتيان به تكبيرة الركوع نمود در حال منحنى شدن به جهت ركوع ، يا آنكه رفع يدين نمود در جميع تكبيرات نماز به اعتقاد آنكه رفع يدين در آنها لازم است .
يا آنكه اتيان به نماز نمود در سعه وقت با اشتغال ذمه او به نماز قضا بدون آنكه بناى عمل او به فتواى فقيهى بوده باشد ، كه با اشتغال ذمه به قضا اتيان به نماز را در سعه وقت تجويز نموده .
يا ترك ازاله نجاست از مسجد ننمود با تمكن از ازاله آن ، و در آن وقت اتيان به نماز نمود . يا آنكه دينى در ذمه او بود و متمكن از أداء آن بود ، و عالم بود به عدم رضاى صاحب دين از تأخير در أداء ، و مع ذلك تأخير در أداء نمود در آن وقت مشغول به نماز شد .
يا آنكه خمس لازمى يا زكات واجبى در ذمه او بود ، و ترك در أداء آن نمود و اتيان به نماز نمود در سعه وقت . در كل اين موارد صحت نماز خلاف ما بين علماء عظام است .
قال العلامة في كتاب الدين من التذكرة : يجب على المديون المبادرة الى قضاء الدين ، و لا يحل تأخيره مع حلوله و تمكنه من الاداء و مطالبة صاحب الدين فان أخر و الحال هذه كان عاصيا .
الى أن قال : و لا تصح صلاته في أول الوقت بل اذا تضيق ، و لا يصح منه فعل شيء من الواجبات الموسعة المنافية للقضاء في أول أوقاتها . و كذا غير الديون

74