قسم ثانى مثل تكبيرات ست افتتاحيه و أدعيه معهوده ، و استعاذه قبل از قرائت در ركعت أولى ، و تكبير ركوع و دعاء در ركوع قبل از اشتغال به ذكر ، و تكرار در اصل ذكر و صلوات بر فخر كاينات و آل أطهار آن شافع عرصات ، و دعا بعد از رفع رأس ، و تكبيرات أربع به جهت رفتن به سجود و رفع رأس از آن ، و رفع يدين در أحوال كل تكبيرات ، و دعاى قبل از اشتغال به ذكر در سجود ، و تكرار در ذكر و صلوات در آن ، و دعاء فيما بين السجدتين ، و هكذا الحال في غير ما ذكر مما يطول باستقصائه الكلام .
و در هر يك از أجزاء مقومه و محسنه معتبر است امور مقومه و محسنه .
اما امر مقوم در جزء مقوم ، مثل اخراج حروف از مخارج در قرائت ، و اجتناب از وقف به حركت و وصل به سكون در صورتى كه كلمه لاحقه مفتتح به همزه وصل بوده باشد ، و فصلى ما بين فراغ آن كلمه سابقه و أخذ به كلمه لاحقه متخلل نشده باشد . و همچنين رعايت مد صوت در مد متصل .
و اما أمر محسن در جزء مقوم ، مثل رعايت محسنات قرائت در قرائت مثل رعايت صفات حروف ، و رعايت اخفاء و اظهار و غنه و مد منفصل و نحو اينها .
و از آنچه مذكور شد معلوم مىشود أمر مقوم در جزء محسن و همچنين امر محسن در جزء محسن . و آنچه مذكور شد در جزء قولى صلاة بود .
و همچنين است حال در جزء فعلى ، مثل قيام و ركوع و سجود . پس امر مقوم در ركوع انحنايى [1] است كه متمكن بوده باشد به سبب آن مكلف از بلوغ يدين به ركبتين و طمأنينه در آن .
و امر محسن در آن انحناء به نحوى است كه تسويه ظهر نمايد به حدى كه اگر قطره آبي در پشت واقع شود ميل به هيچ سمت ننمايد ، و كفين را مفرجات

[1] انحناء : خميده شدن ، كج شدن .

59