چند احتمال است :
أول : آن است كه زنان صداى أذان زنى را مىشنوند ، در اين صورت تشكيكى در استحباب حكايت در حق آن زنان نيست .
دوم : آن است كه شنونده أذان زن مرد است لكن از محارم آن زن است ، در اين قسم نيز تأمل نبايد كرده شود در حكم به استحباب أذان .
سوم : آن است كه مستمع أذان زن مرد غير محرم است ، لكن مشخص نيست كه زنى كه أذان مىگويد عالم هست كه صوت أذان او را مرد أجنبى مىشنود يا نه ، يا معلوم است كه ضعيفه عالم به اين معنى نيست ، در اين دو صورت نيز ظاهر اين است كه استحباب حكايت ثابت بوده باشد ، لكن در صورت انتفاء ريبه و التذاذى كه مستند به قواى شهوانيه بوده باشد ، و مع ذلك حكم به استحباب حكايت فصول أذان كه ذكر نبوده باشد مثل حي على الصلاة و نحوه مشكل است . و اما آنچه از فصول أذان كه ذكر بوده باشد استحباب حكايت ثابت است .
چهارم : آن است كه مستمع أذان زن مرد غير محرم است لكن مشخص است كه ضعيفه علم دارد به اين كه صوت او را در أذان مرد غير محرم مىشنود ، در اين صورت حكم به استحباب حكايت نمىتوان نمود .
مطلب ششم : در بيان اختصاص استحباب حكايت است به أذان يا در اقامه نيز ثابت است . بدان كه استحباب حكايت چنانچه در أذان ثابت است در اقامه نيز ثابت است ، لكن نه مطلقا بلكه در غير حيعلات يعنى فصولى كه از اذكار بوده باشد .
مطلب هفتم : سابق بيان شد كه مكروه است در حق مؤذن حرف زدن ما بين فصول أذان ، ظاهر اين است كه اين حكم مختص به مؤذن بوده باشد ،

487