آن قابل معارضهء با نصوص معتبره كه مقتضى استحباب حكايت است در جميع فصول أذان نيست ، پس استحباب حكايت فصول أذان ثابت است اگر چه در حي على الصلاة بوده باشد .
مطلب ثانى : آن است كه استحباب حكايت فصول أذان ثابت است ، اگر چه مكلف مشغول به دعا و ذكر بوده باشد ، پس مستحب است حكايت فصول أذان اگر چه مستلزم قطع قرائت و ذكر و دعا بوده باشد ، به اين معنى در حال استماع فصول أذان قطع قرائت نموده ، بعد از حكايت مشغول شود به آنچه مشغول به آن بود .
كلامى كه در اين مقام هست اين است كه استحباب فصول أذان شامل حال صلاة هم هست يا نه ؟ ظاهر ثانى است ، بنابراين هر گاه كسى مشغول به نماز بوده باشد استماع فصول اذان نمود ، ظاهر اين است استحباب حكايت أذان در حق او ثابت نبوده باشد .
مجملا استحباب حكايت فصول أذان در جميع أحوال ثابت است ، خواه حالت خسيسه بوده باشد ، مثل اين كه حال بول يا در حال تغوط بوده باشد در بيت الخلاء يا غير آن ، يا حالت شريفه مثل حال اشتغال به كتابت قرآن يا قرائت آن ، يا مشغول به دعا و ذكر الهى جل شأنه بوده باشد ، در جميع أحوال هر گاه استماع فصول أذان مؤذن نموده مستحب است كه اعادهء فصول أذان نمايد ، مگر در حالت اشتغال به صلاة كه در اين وقت استحباب ثابت نيست .
مطلب ثالث : آن است كه آيا تأديهء سنت موقوف بر اين است كه شروع نمايد به حكايت فصل أذان بعد از فراغ مؤذن از آن فصل يا نه ؟ بلكه معتبر آن است كه شروع نمودن حاكى فصول أذان به هر فصلى مسبوق بوده باشد به شروع نمودن مؤذن به آن فصل ، اگر چه فراغ از آن فصل با هم بوده باشد

485