مىتوان تأمل نمود ، بر فرض تسليم ظهور دلالت آن نيست مگر از بابت عموم مشابهت . بعد از اطباق أعاظم أصحاب بر خلاف آن چنان كه از كلمات ايشان ظاهر مىشود دلالت عموم بر اين مطلب موهوم مىشود ، پس اعتماد بر آن نمىتوان نمود ، سيما بعد از صدق امتثال چنان كه مفروض در اين مقام است .
مخفى نماند كلمات علما كه ناطق به عدم اعادهء اقامه است همهء آنها مقيد است به صورت عدم صدور تكلم بعد از حدث قبل از شروع به نماز ثانيا ، و اما بعد از صدور كلام كل مصرحاند به استحباب اعادهء اقامه . و حديث صحيح محمد ابن مسلم به عنوان عموم نيز مقتضى آن است ، پس استحباب اعاده با تخلل تكلم ثابت است .
مبحث دوازدهم ( در بيان استحباب حكايت أذان است ) تنقيح مقام مقتضى نقل كلام است در چند مطلب :
مطلب أول : در حق كسى كه أذان مؤذن را شنيد بگويد مثل آنچه مؤذن مىگويد از فصول أذان ، در حديثى مذكور است كه اين موجب سعه رزق مىشود [1] .
بدان كه استحباب حكايت ثابت است در جميع فصول أذان ، اگر چه حي على الصلاة بوده باشد . مرحوم شيخ در مبسوط حديث مرسلى ذكر فرموده كه مقتضاى آن حديث آن است : وقتى كه مؤذن مىگويد حي على الصلاة اين شخص بگويد لا حول و لا قوة الا باللَّه [2] . لكن حديث مذكور نظر به ضعف سند و جهل مأخذ

[1] وسائل الشيعه ج 4 / 672 .
[2] مبسوط شيخ طوسى ج 1 / 97 .

484