نماز شده باشد با طهارت ترابيه ، بعد از تخلل حدث ساهيا متمكن از طهارت مائيه بوده باشد ، در اين صورت استيناف نماز لازم نيست بلكه بنا مىگذارد به همان موضعى كه در آن اشتغال به آن حدث صادر شد ، بعد از تطهير به طهارت مائيه در غير آن موضع استيناف نماز بعد از اتيان به طهارت لازم است .
كلامى كه در اين مقام هست اين است آيا اعادهء اقامه هم ضرور است تا نماز او فضيلت با اقامه را داشته باشد يا ضرور نيست بلكه اكتفاء به همان اقامه مىتواند نمود ؟ مصرح به در مبسوط و نهايه و سراير و شرايع و نافع و معتبر و منتهى و تذكره و تحرير و قواعد و دروس و ذكرى و بيان ثانى است ، يعنى اكتفاء به استيناف نماز مىنمايد بعد از طهارت و اقامه را اعاده نمىكند ، و آنچه بعضى توهم نموده‌اند كه اين منافى است با حكم به أفضليت اعادهء اقامه در صورتى كه حدث متخلل شود در اثناى اقامه ، بلكه بنابراين مىبايد در اين جا نيز حكم شود به أفضليت اعادهء اقامه ، بنابراين پس كسى كه طهارت را لازم مىداند در اقامه مىبايد در اينجا حكم كند به لزوم اعادهء اقامه بعد از طهارت ، اين توهمى است بى جا نظر به اين كه حكم به أفضليت طهارت در اقامه با لزوم آن مقتضى اين است كه اقامه واقع شود با طهارت ، و اين در صورتى كه حدث متخلل شود در اثناى صلاة متحقق است ، به خلاف اين كه حدث متخلل شود در اثناى اقامه .
لكن تحقيق در اين مقام مقتضى آن است كه گفته شود در اين مقام نظير آنچه را در سابق ذكر نموديم ، بيان آن اين است : كه اگر فعل طهارت مستلزم فصل طويلى است ، مثل اين كه فرض شود اين شخص جنب بود و وقت دخول در نماز متمكن از غسل نبود ، با تيمم بدل از غسل داخل در نماز شد ، بعد از تخلل حدث در اثناى نماز مطلع شد كه متمكن از غسل هست ، لكن مىبايد مسافت طويلى را طى كند تا به حمام رفته غسل نمايد ، يا آن كه بعد از تخلل حدث در

482