شروع در نماز ، خالى از اين نيست اين شخص مكلف يا متطهر بوده باشد به طهارت ترابيه يا به طهارت مائيه ، و على التقديرين يا صدور حدث مبطل طهارت عمدا بوده باشد يا سهوا .
و در صورتى كه متطهر به طهارت ترابيه بوده و وقوع حدث سهوا بوده باشد ، و در اين وقت متمكن از طهارت مائيه بوده باشد ، و اتيان به طهارت مائيه مستلزم فصل طويل نبوده باشد ، كه منافى باشد با صدق صلاة يا با اقامه بودن ، ظاهر اين است كه در اين وقت حاجت به اعادهء اقامه نبوده باشد ، نظر به اين كه در چنين صورت هر گاه حدث سهوا در اثناى نماز واقع شود بعد از اتيان به طهارت مائيه ، حاجت به استيناف نماز به اعادهء آنچه از أجزاى صلاة كه اتيان شده نيست ، پس عدم حاجت به اعادهء اقامه در چنين صورت به طريق أولى خواهد بود . مثل اين كه كسى با تيمم اذان و اقامه گفت ، بعد از فراغ از اقامه قبل از شروع در نماز متمكن از طهارت مائيه شد ، لازم است وضو بسازد ، ظاهر اين است كه حاجت به اعادهء اقامه نباشد ، مگر در صورتى كه اشاره به آن شد و بعد صريحا مذكور شد .
و اما در غير اين صورت پس اشكالى در حكم به استحباب اعاده مىتوان نمود ، نظر به آنچه جمع كثيرى از فقهاء تصريح فرموده‌اند هر گاه حدثى در أثناء صلاة واقع شود بعد از اعاده طهارت استيناف نماز مىنمايد و حاجت به اعادهء اقامه نيست ، چنانچه در مقام خامس مفصلا باعانة اللَّه جل شأنه بيان خواهد شد ، پس عدم اعادهء اقامه در صورت مفروضه به طريق أولى خواهد بود ، لكن ممكن است استدلال كرده شود به رجحان اعاده به حديثى كه مروى است در كافى از أبى هارون كه روايت نموده از كاشف اسرار و دقايق حضرت امام جعفر صادق

480