مبحث دهم مكروه است حرف زدن ما بين فصول أذان ، و همچنين ما بين فصول اقامه .
و اما تكلم بعد از فراغ از أذان و قبل از شروع در اقامه ، پس ظاهر اين است كه كراهت نداشته باشد ، بلكه در بعضى أحاديث معتبره امر به تكلم شده ما بين أذان و اقامه ، و آن حديث موثقى است كه مروى در فقيه [1] و تهذيب است ، مضمون آن اين است هر گاه اراده نماز فريضه نمايى پس اذان و اقامه بگو ، و فصل ما بين أذان و اقامه واقع بساز به جلوس يا به تسبيح يا به كلام [2] .
مجملا حرف زدن اگر چه مكروه است ما بين فصول أذان و اقامه لكن ما بين اذان و اقامه ، به اين معنى بعد از فراغ از أذان و قبل از شروع در اقامه ، ظاهر اين است كه مكروه نبوده باشد مگر در نماز صبح ، در اينجا تكلم بعد از فراغ از أذان و قبل از شروع در اقامه نيز مكروه است .
تفصيل مطلب مقتضى اين است كه گفته شود : در اينجا سه مقام است : أول تكلم در اثناى فصول أذان است ، تأمل در كراهت اين نيست اگر چه ظاهر مىشود از ابن براج قول به انتفاء كراهت در آن . دوم : تكلم در ما بين أذان و اقامه است ، كراهتى در اين نيست مگر ما بين أذان صبح و اقامه آن . سوم : تكلم در اثناى فصول اقامه است ، تشكيكى در كراهت آن نيست ، بلكه كراهت در اين مقام أشد است از كراهت در ما بين فصول أذان ، بلكه ظاهر جماعت از أعاظم قدماى أصحاب حرمت است ، مثل شيخ مفيد در مقنعه [3] ، و سيد مرتضى در جمل [4] ،

[1] من لا يحضره الفقيه ج 1 / 285 ، ح 877 .
[2] تهذيب الاحكام ج 2 / 49 ، ح 2 .
[3] مقنعه شيخ مفيد ص 15 .
[4] جمل العلم در رسائل سيد مرتضى ج 3 / 30 .

467