در جوار نبى تو .
بدان كه در اين مبحث چند فايده است تنبيه به آنها مناسب است :
أول : آن است استحباب فصل ما بين اذان و اقامه به امور مذكوره ظاهر اين است در حق خود مؤذن بوده باشد ، يعنى در حق غير مؤذن از اشخاصى كه استماع أذان مىنمايد حكم به استحباب اين نمىتوان نمود ، اگر چه مستمعين از أهل جماعت بوده باشند ، چنانچه مفصلا در مطالع الانوار بيان شده است .
دوم : آن است معلوم شد از جملهء امور مذكوره سجده است در صورتى كه مكلف اختيار آن نمود ، و در آن سجده هر گاه قصد سجده شكرى كه مستحب است در عقيب صلاة يا به جهت سببى ديگر نمايد ، ظاهر اين است امتثال از هر دو حاصل شود .
سوم : بيان شد كه فصل ما بين أذان و اقامه نماز مغرب مثل فصل ما بين أذان و اقامه ساير صلوات نيست ، بلكه در اين مقام فصل شود به خطوه يا به جلوس يا به تسبيح يا به سكوت ، در جمله‌اى از كلمات فقهاء حصر مستحب شده در آنچه مذكور شد ، بلكه در جمله‌اى از عبارات نهى شده از سجده ، مثل عبارت شيخ مفيد در مقنعه و غير ايشان ، مقتضاى بسيارى از كلمات فقهاء آن است كه جلوس در اينجا مستحب نباشد ، لكن در حديث مبالغه در استحباب جلوس در اين مقام شده ، مضمون حديث اين است : ثواب كسى كه بنشيند در ما بين أذان مغرب و اقامهء آن مثل ثواب كسى است بغلطد در خون خود در راه خداوند عالم جل جلاله [1] .

[1] وسائل الشيعه ج 4 / 632 ، ح 10 .

466