چنانچه نسبت به خود مؤذن ، يعنى مستحب است چنين كسى اين منصب را اختيار نمايد ، چنانچه مستحب در حق ديگران اين است چنين كسى را نصب نمايند به جهت أذان گفتن .
سوم : آن است كه مؤذن بينا بوده باشد ، يعنى كور نبوده باشد ، اين استحباب نيز ممكن است نسبت به خود مؤذن بوده باشد چنانچه در حق ناصب است .
چهارم : آن است كه بصير و عارف به أوقات بوده باشد .
پنجم : آن است كه مؤذن در حال اذان بايستد بر موضع مرتفع .
ششم : آن است كه مؤذن در حال أذان با طهارت بوده باشد .
مخفى نماند دو أمر أول از امور مذكوره چنانچه در حق مؤذنى است كه منصوب بوده باشد به جهت اعلام ، ممكن است در حق مؤذن جماعت نيز مستحب بوده باشد . و اما سوم و چهارم ظاهر اين است كه مختص بوده باشد به مؤذن اعلامى ، و مستحب در مؤذن جماعت نبوده باشد ، چه كور و عدم عارف به مواقيت در مؤذن جماعت چندان تفاوتى با غير آنها ندارد ، و مع ذلك اگر در مؤذن جماعت نيز مراعى شود بى عيب بلكه أحسن خواهد بود .
و اما وقوف در موضع مرتفع از خواص مؤذن أذان بلد است ، و در مؤذن جماعت مطلوب نيست ، مگر در صورتى كه فرض شود كه ازدحام مأمومين به حدى بوده باشد كه اسماع مأمومين موقوف بوده باشد به وقوف مؤذن در مكان مرتفع ، و احتمال تعبد اگر منفتح شود حاجت به اين تخصيص نخواهد بود و اما كون بر طهارت پس اين مطلوب است در حال أذان گفتن مطلقا ، خواه أذان اعلامى بوده باشد يا أذان جماعت يا أذان منفرد .
هفتم : از امور مستحبه قيام در حال أذان است آن نيز مطلوب است مطلقا اگر چه مؤذن جماعت نبوده باشد .

460