و اقامه جايز نباشد ، خواه قبل از دخول در ركوع بوده باشد يا بعد ، بلكه جايز نيست قطع نماز اگر چه قبل از شروع در قرائت بوده باشد .
سوم : آن است كه اخلال به أذان و اقامه نمود ساهيا ، بعد از دخول در نماز متذكر شد ، در اين صورت اگر متذكر شد بعد از دخول در ركوع ، باز ظاهر اين است قطع نماز به جهت درك أذان و اقامه جايز نبوده باشد . و اما هر گاه متذكر شد قبل از دخول در ركوع ركعت أول ، ظاهر اين است قطع نماز در حق اين شخص در چنين صورت جايز بوده باشد به جهت اتيان به أذان و اقامه ، بعد از اتيان به هر دو لازم است استيناف نماز نمايد ، پس قطع نماز در اين صورت به جهت درك صلاة با أذان و اقامه مستحب خواهد بود اگر چه احتياط در عدم قطع است .
چهارم : آن است كه ترك أذان نمود عمدا بعد از اتيان به اقامه شروع به نماز نمود .
پنجم : عكس اين است يعنى اتيان به أذان نمود و ترك اقامه نمود عمدا و شروع كرد به نماز ، در اين دو صورت نيز قطع نماز جايز نيست ، پس اتمام آن لازم خواهد بود .
ششم : آن است كه اتيان به أذان نمود ، لكن اخلال به اقامه نمود سهوا شروع به نماز نمود .
هفتم : عكس آن است يعنى اخلال به أذان نمود سهوا و اتيان به اقامه نموده شروع در نماز نمود ، در اين دو صورت نيز ظاهر اين است كه قطع نماز جايز نبوده باشد ، پس جواز قطع نماز در جميع صور مذكوره منحصر خواهد بود در يك صورت كه مذكور شد .
كلامى كه در اين مقام است اين است كه آيا جواز قطع در صورت مسطوره مختص است در منفرد يا در حق امام نيز ثابت است ؟ مختار نزد حقير أول است

453