اگر چه جماعتى قائل به ثبوت در هر دو شده‌اند .
مبحث هفتم ( در بيان وقت أذان است ) بدان كه أذان هر فريضه مىبايد بعد از دخول وقت آن فريضه اتيان شود بنابراين پس اتيان به أذان بايد قبل از دخول وقت فريضه جايز نبوده باشد ، چنانچه در واقع چنين است ، بلى استثناء شده از اين قاعده در دو جا ، يكى أذان نماز صبح است كه مشهور ما بين فقهاء آن است كه تقديم آن بر فجر جايز است ، لكن فرموده‌اند مستحب اعادهء آن است بعد از فجر .
دوم : أذان صلاة جمعه است كه لازم جماعتى از فقهاء آن است كه تجويز فرموده باشند اتيان به آن را قبل از زوال ، مثل عمدة الفقهاء ابن حمزه و قاضى ابن البراج و قطب راوندي و غير اينها ، نظر به اين كه لازم دانسته‌اند تقديم دو خطبه نماز جمعه را بر زوال ، و أذان نماز جمعه لازم است كه قبل از خطبتين بوده باشد . بنابراين پس لازم از قول اين أعاظم آن است كه اتيان اذان نماز جمعه شده باشد قبل از زوال . و جواز تقديم أذان صبح بر فجر اگر چه مسلم است مثل استحباب اعادهء بعد از فجر ، لكن تقديم دو خطبه جمعه بر زوال بنابر مختار مسلم نيست .
مقصود تنبيه بر وقوع خلاف در مسأله بود ، بنابراين حصرى كه از كلمات بسيارى از أعاظم ظاهر مىشود كه تقديم أذان بر دخول وقت جايز نيست مگر أذان صبح صحيح نخواهد بود ، مگر بنابر قول غير از أعاظم مذكوره .

454