نخواهد بود ، چنانچه در سابق بيان شد .
توضيح مطلب مقتضى اين است كه گفته شود : كسى كه اتيان به أذان و اقامه نمود به قصد آن كه منفردا اتيان به نماز نموده باشد بعد رأى او قرار گرفت كه اتيان نماز به جماعت نموده باشد ، يا به اين نحو كه امامت نمايد ، يا اقتدا نمايد به ديگرى ، در هر دو صورت أذان و اقامه ضرور است ، در قسم أول امام اكتفاء به أذان و اقامه كه از او صادر شده به نيت انفراد نمىتواند نمود ، و در قسم ثانى آن كس كه امامت مىكند اكتفاء به آن أذان كه از مأموم صادر شده به نيت انفراد نمىتواند نمود .
لكن اين در صورتى است كه اين امام استماع اين اذان را ننموده باشد ، يا استماع نموده باشد لكن حين استماع عازم جماعت نبوده باشد . و اگر استماع نموده باشد و وقت استماع ناوى جماعت بوده ، در اين صورت ظاهر اين است كه اكتفا مىتواند نمود ، چنانچه سابق مفصلا بيان شد .
مبحث ششم دخول در نماز يا با اتيان به أذان و اقامه است ، يا با اخلال به هر دو ، يا با اتيان به أذان است و اخلال به اقامه ، يا به عكس آن ، و در صورت اخلال به هر دو يا به بعض اخلال متعمدا خواهد بود يا ساهيا ، پس أقسام مسأله هفت است :
أول : آن است اتيان به أذان و اقامه هر دو نموده بعد از آن شروع به نماز نمود ، معلوم است اين أكمل أقسام و أفضل آنها است ، محل كلام در اين مقام نيست .
دوم : آن است كه اخلال به هر دو نمود عامدا و شروع به نماز نمود ، ظاهر اين است در اين صورت قطع نماز در حق اين شخص به جهت اتيان به أذان

452