است پس اتيان به آن جايز نخواهد بود ، يا به عنوان رجحان است ، پس اتيان به أذان و اقامه نمودن در اين صورت اگر چه جايز هست لكن مرجوح است ؟
ظاهر ثانى است اگر چه احتياط در ترك است .
هشتم : از مواردى كه باز أذان و اقامه هر دو ساقط است در حق كسى است كه وارد شده ديد جماعتى منعقد شده امامى مشغول نماز است جماعتى به او اقتداء نموده‌اند ، در اين صورت مىتواند اين شخص ترك أذان و اقامه نموده ملحق شود به همان جماعت در اقتدا نمودن به همان امام ، خواه در مسجد بوده باشد يا غير مسجد . و همچنين است حال هر گاه ديد كسى كه مستجمع شرايط امامت بوده مشغول نماز است منفردا ، در اين صورت اين شخص مىتواند ترك أذان و اقامه نموده اقتداء به آن شخص نمايد .
نهم : از مواضعى كه أذان ساقط است در غير نماز أول از نمازهاى قضايى است كه اتيان به آنها نمايد در عقب يكديگر . توضيح مطلب مقتضى اين است كه گفته شود : تشكيكى نيست در اين كه چنانچه أذان و اقامه ثابت و راجح است در نمازهاى أدايى ثابت و راجح است در نمازهاى قضايى ، بنابر اين هر گاه اتيان به نمازهاى قضايى به فاصله نمايد راجح است نسبت به هر نمازى أذان و اقامه بگويد و اما هر گاه اتيان به آنها متصل بهم نمايد در اين وقت اتيان به أذان و اقامه مىنمايد در نماز أول ، و در تتمه نمازها اگر چه ده روز بوده باشد اقتصار مىنمايد به اقامهء تنها ، به اين معنى كه رجحان اتيان به اذان در غير نماز أول در صورت مذكوره معلوم نيست ، و معتبر در اين اتيان به آن نمازهاى قضايى است عقب هم ديگر بدون فصل ، خواه در موضع واحد بوده باشد يا در مواضع متعدده .
كلامى كه هست در اين مقام اينست آيا اين حكم مختص به صورتى است كه نماز قضاء از خود اين شخص بوده باشد يا در صورتى كه از غير هم بوده

450