بوده و اين شخص مىخواهد در صف جماعت اتيان به نماز ظهر قضايى نموده باشد ظاهر اين است كه اذان و اقامه ساقط نبوده باشد .
سوم : آن است مكان اين شخص با مكان جماعت عين هم بوده باشد يا قريب به او ، پس هر گاه جماعت در مسجد عظيمى بوده باشد و جماعت در سمتى بوده باشد و اين شخص در سمت ديگر بعيد از سمت جماعت بوده باشد ، ظاهر اين است كه أذان و اقامه در حق اين شخص ثابت بوده باشد .
چهارم : آن است كه سقوط أذان و اقامه در اين مقام در صورتى است كه امام جماعت به اعتقاد اين شخص فاسق نبوده باشد ، پس هر گاه معتقد فسق او بوده باشد ظاهر اين است كه أذان و اقامه ثابت بوده باشد ، اگر چه نماز اين شخص با نماز امام متحد در نوع و صنف بوده ، و اين شخص اتيان به نماز در صف جماعت نمايد بنابر اين سقوط أذان و اقامه در صورت اعتقاد به عدالت امام است ، يا آن كه امام جماعت مجهول الحال نزد اين شخص بوده باشد .
پنجم : آن است سقوط أذان و اقامه در صورتى است كه داخل در مسجد شد در حال اشتغال امام به نماز ظاهر است ، و اما هر گاه داخل شد بعد از فراغ امام ، پس اين متصور به چند صورت مىشود : يكى آن است كه احدى از أهل جماعت متفرق نشده باشند ، شبهه‌اى در سقوط أذان و اقامه در اين مقام نيست .
دوم : مقابل آن است به اين معنى كه احدى از أهل جماعت باقى نمانده باشد ، تشكيكى در ثبوت اذان و اقامه در اين صورت نيست .
سوم : آن است كه بعضى متفرق شده‌اند و بعضى ديگر باقى مىباشند ، اين متصور به سه صورت مىشود : أول آن است آنچه از أهل جماعت كه رفته‌اند اكثرند از باقى . دوم عكس آن است يعنى آنچه باقى مانده از أهل جماعت

447