بوده باشد به اين نحو كه عازم اين بود كه اقتدا نمايد به امام همان جماعت يا به امام جماعت ديگر ، بلكه هر گاه امام جماعت ديگر خواهد نموده باشد باز ساقط خواهد بود .
و همچنين است هر گاه خواهد نماز منفردا اتيان نمايد باز ساقط خواهد بود ، خواه امام جماعت معلوم العداله پيش اين شخص بوده باشد يا مجهول الحال ، بلى هر گاه فرض شود كه امام معلوم الفسق بوده باشد بنابر اعتقاد اين شخص ، در اين صورت ظاهر اين است كه اذان ساقط نباشد ، پس اقسام مسأله متعدد است : اول - آن است داخل مسجد شد به قصد اين كه اقتداء به امام جماعت نموده باشد . دوم : آن است كه داخل در مسجد شد به قصد آن كه امامت نموده باشد به جهت جماعت ديگر . سوم : آن است كه داخل شد به قصد آن كه نماز منفردا اتيان نموده ، در جميع اين سه صورت وقتى كه داخل شد ديد امامى مشغول به نماز جماعت است در اثناى نماز آن امام داخل مسجد شده ، يا بعد از فراغ آن امام از نماز لكن با بقاء صفوف ، در جميع اين سه صورت اذان بلكه اقامه نيز ساقط است . اين در صورتى است كه اين شخص عازم اتيان به همان نمازى بوده باشد كه امام مشغول به آن بوده يا فارغ شده باشد از آن .
اما هر گاه چنين نبوده باشد ، مثل اين كه امام مشغول به نماز ظهر يا مغرب بود ، و اين شخص عازم اتيان به نماز عصر يا نماز عشاء بوده باشد ، در اين صورت اذان و اقامه ساقط نيست ، پس مىبايد اتيان به اذان و اقامه نموده باشد . و اما هر گاه امام مشغول به نماز عصر يا عشاء بوده و اين شخص عازم اتيان به نماز ظهر يا مغرب بوده باشد ، در اين صورت دور نيست كه هيچ يك از داخل اذان و اقامه

445