أذان عازم نبوده باشد ، بعد از استماع أذان عازم شد كه اتيان به نماز نموده باشد ظاهر اين است كه أذان ساقط نبوده باشد ، اگر چه عازم به نماز شود بعد از استماع أذان بدون فاصله .
سوم : آن است كه استماع أذانى كه موجب سقوط أذان مىشود در صورتى است كه استماع أذان نمازى بوده باشد كه اين شخص عازم اتيان به آن نماز بوده باشد ، پس هر گاه اين شخص عازم نماز ظهر بوده باشد و استماع أذان نماز عصر نموده باشد ، يا به عكس آن ، ظاهر اين است كه أذان ساقط نبوده باشد .
چهارم : استماع أذان كفايت مىكند در أذان مستمع در صورتى كه مؤذن ناوى اين بوده باشد كه أذان به جهت نماز است ، پس هر گاه أذان مؤذن به اين قصد نبوده باشد ، مثل اين كه أذان به قصد تعليم يا تعلم گويد ، يا استماع أذانى نموده باشد كه خلف مسافر گفته شده باشد ، اين موجب سقوط أذان نمىشود و همچنين استماع أذان در گوش راست مولود نموده باشد ، يا استماع أذان در گوش كسى كه ترك أكل لحم نموده تا چهل روز ، يا در گوش كسى كه سوء خلق همرسانيده باشد و هكذا ، مجملا استماع أذانى كه موجب سقوط أذان مىشود استماع اذانى است كه مؤذن اتيان نمايد به قصد اتيان به نماز نه مطلق استماع أذان اگر چه اين از آنچه در سوم مذكور شد مستفاد مىشود .
خامس : استماع أذان در صورتى مسقط أذان است كه أذان مؤذن صحيح بوده باشد ، پس هر گاه أذان او صحيح نبوده باشد ، خواه به اخلال بعض فصول أذان يا به اخلال بعض كلمات آن ، بلكه به عدم اخراج بعض حروف أذان از مخرج آن ، ظاهر اين است در هيچ يك از صور مسطوره استماع چنين أذانى مسقط أذان نبوده باشد ، و همچنين است هر گاه در فقرات أذان كلا أو بعضا تغنى

440