نيز ظاهر اين است كه حاجت به أذان نبوده باشد .
پنجم : آن است كه استماع أذان جماعت نمود ، و حين استماع أذان ناوى جماعت بود ، بعد رأى او از جماعت منحرف شد مىخواهد اتيان به نماز منفردا نموده باشد .
ششم : آن است كه استماع أذان منفرد نمود ، و حين استماع أذان عازم جماعت بود ، بعد خواهد نماز را منفردا اتيان نموده باشد ، در اين دو صورت نيز دور نيست كه حاجت به أذان ديگر نبوده باشد ، پس اكتفاء به همان أذان مسموع مىتواند نمود .
هفتم : آن است كه استماع أذان منفرد نمود ، و حين استماع أذان عازم انفراد بود بعد عازم جماعت شد .
هشتم : آن است كه استماع أذان جماعت نمود ، و حين استماع أذان عازم انفراد بود بعد عازم جماعت شد ، در اين دو صورت عدول از أضعف به أقوى نموده در قسم أول ظاهر اين است كه اكتفاء به أذان مسموع نتواند نمود ، پس هر گاه خواسته باشد كه درك فضيلت أذان را نموده باشد بايد أذان بگويد . و اما قسم ثانى پس اگر چه در صورت اجتزاء به أذان نماز جماعت شده است در نماز جماعت ، لكن دور نيست كه اكتفاء نتوان نمود ، بلكه مىبايد أذان بگويد تا نماز او بى فضيلت أذان نبوده باشد .
اگر كسى گويد اين تفصيل مسلم بود هر گاه اكتفاء به استماع أذان منفرد در جماعت نمىشد ، و مفروض اين است كه شما اكتفاء به آن مىنماييد ، چنانچه بيان شد در قسم ثانى كه هر گاه استماع اذان منفرد نمود ، و حين استماع عازم اين بود كه نماز به جماعت به عمل آورده باشد ، در اين صورت اكتفاء به همان أذان مسموع از منفرد مىتواند نمود در جماعت ، و در اين صورت نيز چنين خواهد بود بعد از قصد جماعت ، پس بايد اجتزاء توان نمود خصوصا در صورت أخيره

438