كلامى كه در اين مقام هست اينست كه آيا سجده‌اى كه بر متنجس جايز هست در صورتى است كه نجاست تعدى به مصلى نكند ، پس هر گاه نجاست آن متنجس تعدى كند به مصلى سجود بر آن جايز نخواهد بود ، پس لازم است عدول از سجود به ايماء در چنين صورت ، يا آن كه سجود بر متنجس جايز هست اگر چه نجاست تعدى نمايد به مصلى ؟
ممكن است در اين مقام تفصيل داده شود ما بين نجسى كه معفو عنها بوده باشد بعد از تعدى به جبهه و غير آن ، اگر أولى بوده باشد بى اشكال حكم شود به لزوم سجود و عدم جواز عدول به ايماء ، و اگر ثانى بوده باشد باز تفصيل داده شود ما بين كسى كه جبههء او نجس بوده باشد قبل از شروع به نماز و متمكن از تطهير نبوده باشد ، و كسى كه جبههء او طاهر بوده باشد اگر أول بوده باشد باز حكم شود به تعين سجود بر آن متنجس ، اگر چه موجب تعدى نجاست مىشود به جبهه ، نظر به اين كه مفروض اين است كه جبهه نجس است ، و دليلى كه منع كند از تزايد نجاست در نظر نيست ، و اگر ثانى بوده باشد محل اشكال است ، اگر چه ممكن است باز حكم شود به تعين سجود ، نظر به اين كه حرجى نيست مگر به تنجس جبهه در اثناى صلاة ، و دليلى كه اين حال مسوغ عدول بوده باشد به ايماء در نظر نيست ، مشخص است كه تكليف به نماز ثابت است و دليلى بر جواز عدول از سجود به ايماء در اين حالت ظاهر نيست ، پس متعين است نماز با سجود اگر چه موجب نجاست جبهه نشود ، در اين صورت اگر اتيان به دو نماز نمايد يكى با سجود و ديگرى با ايماء بدل سجود شايد أحوط بوده باشد ، و صلاة با ايماء را مقدم بدارد بر صلاة با سجود در صورتى كه متمكن از تطهير جبهه نبوده باشد ، و اگر متمكن از تطهير بوده باشد نماز با سجده را مقدم بدارد بر نماز با ايماء . عجل اللَّه تعالى فرج وليه لرفع الشبهات و حل المشكلات

426