مىشود به دو قسم ، يك قسم آن است كه قوه ملبوسيت در آن متحقق است مثل پنبه و كتان . و قسم ديگر آن است كه چنين نيست مثل غالب أقسام گياه ، در جواز سجود در قسم ثانى كلامى نيست ، كلامى كه هست در قسم أول است ، به اين معنى همين استعداد ملبوس بودن كفايت مىكند در حكم به عدم جواز سجود يا خير ، مختار أول است پس سجده بر قطن و كتان جايز نخواهد بود ، خواه قبل از غزل بوده باشد يا بعد ، قبل از بافتن بوده باشد يا بعد ، و قول به جواز سجود بر قطن و كتان قبل از غزل ضعيف است ، و أضعف از اين قول به جواز سجود است ، اگر چه بعد از غزل بلكه بعد از بافتن بوده باشد ، و اين قول شاذ است .
و هر گاه فرض شود چيزى بافته شده باشد از معتاد اللبس و غير معتاد اللبس مثل ليف خرما ، در اين صورت اگر جبهه در حال سجود واقع شود بر غير معتاد اللبس سجده صحيح خواهد بود ، به خلاف اين كه جبهه واقع شود بر معتاد اللبس ، پس در اين صورت صحيح نخواهد بود . و از اين قبيل است حصير ، پس هر گاه به قدر مجزى از جبهه واقع شود بر آن گياه كه از آن حصير بافته شده باشد صحيح است ، و اگر واقع شود بر ريسمان تنها يا بر ريسمان و آن گياه با هم صحيح نخواهد بود .
مبحث سوم ( در بيان جواز سجود است بر كاغذ ) بدان كه اگر چه مقتضاى بعضى از كلمات سابقه عدم جواز سجده است بر چيزى كه خارج از أرض و نبات بوده باشد ، لكن جواز سجود بر كاغذ به دليل خاص ثابت شده است ، خواه مأخوذ شده باشد از چيزى كه سجده بر آن جايز باشد يا نه ، مثل كاغذ كه معمول از قطن و كتان بوده باشد ، بلكه ظاهر

409