به اين نحو كه آمده باشد به جايى كه قبل مريى او شود ، در چنين صورت [1] باز ظاهر اين است كه نماز ايستاده متعين بوده باشد ، و عدول از قيام به جلوس در حق اين شخص در چنين حالت ظاهر اين است كه جايز نبوده باشد .
مسأله دهم : آن است كه هر گاه كسى متمكن شد از چيزى كه آن كفايت ستر يكى از دو عورت را مىنمايد ، آيا لازم است ستر قبل را به آن نمايد يا ستر دبر يا مخير است ؟ ظاهر [2] اين است كه دبر را به آن مستور نمايد ، بعد از آن اتيان به نماز نمايد با ركوع و سجود ، نظر به اين كه امر به ايماء بدل ركوع و سجود در حق عارى در حديث صحيح معلل است به به دو و ظهور دبر ، پس هر گاه ركوع با ستر دبر به آن شود علت عدول از ركوع و سجود به ايماء منتفى مىشود ، انتفاء علت مستلزم انتفاء معلول است ، پس در چنين صورت ركوع و سجود متعين خواهد بود .
و آنچه مذكور شد أعم است از اين كه ايمن بوده باشد از وجود ناظريانه ، در صورت اول نماز ايستاده مىنمايد با ركوع و سجود ، و در صورت ثانيه نماز نشسته مىنمايد باز با ركوع و سجود ، لكن در صورت أمن از ناظر كه نماز ايستاده

[1] تبدل جلوس به قيام در اين صورت مشكل است - ا س د .
[2] ترجيح ستر دبر به نوعى كه فرموده‌اند كلام متينى است ، لكن مفروض اين است كه دبر در هر حال مستور به اليه است ، و كشف آن متحقق نمىشود به تحقق معتبر در اين مقام ، مگر در حالت سجود و يا ركوع و سجود ، پس چگونه سترى كه بر او واجب است عند التمكن و شرط است در صلاة از أول صلاة به عمل آورده نشود ، و ستر دبر شود به جهت رعايت ركوع و سجود . مجملا در اين صورت ترجيح مىدهد ستر قبل را از ابتداء صلاة ، و چون هنگام ركوع و سجود شد هر گاه ممكن شد او را ساترى اتفاقا در اثناء صلاة به جهت فبها ، و الا در صورت امكان تبديل ستر قبل به دبر در آن هنگام تبديل نمايد تا اينكه ركوع و سجود به عمل آورد ، و هر گاه ممكن نباشد به ايماء اكتفا مىنمايد ، لانه تكليف عند عدم الساتر - ا س د .

361