است كه در سجده سهو لازم نبوده باشد ، پس سجده سهو با عدم مستوريت عورت صحيح خواهد بود ، و همچنين است سجده شكر و سجود تلاوت .
مسأله ثانيه : سابق بيان شد كه ستر عورت واجب است در نماز ، خواه ناظرى در آنجا بوده باشد يا نه ، بلكه هر گاه در شب تار در مكانى بوده باشد كه قاطع باشد تا فراغ از نماز ناظرى در آنجا نخواهد همرسيد ، باز ستر عورت لازم است .
كلامى كه هست در اين است كه ستر به چه نحو متحقق مىشود . اگر فرض شود ناظرى در آن مكان بوده باشد و موانع رؤيت منتفى بوده باشد و نظر نمايد به طريق متعارف ، رؤيت عورت متحقق نشود ، و اين متحقق مىشود به ستر عورت از پيش و عقب ، اما جانب چپ و جانب راست پس مستور بر آن است ، پس ستر عورت از تحت لازم نيست .
بنابر اين هر گاه اين معنى متحقق شد سترى كه شرط صحت نماز است متحقق شده ، اگر چه در بعض حالات نماز رؤيت نسبت به خود مصلى ممكن بوده باشد مثل اين كه نماز در پيراهن تنها به عمل آورد ، در اين صورت در حال ميل به ركوع گاه است رؤيت عورت نسبت به خود متحقق مىشود ، ظاهر اين است مثل اين مضر به صحت نماز نبوده باشد .
مجملا ستر عورت از تحت لازم نيست ، مگر در صورتى كه فرض شود كسى اتيان به نماز نمايد در بالاى سقف ، و از آن سقف سوراخى داشته باشد ، و اين شخص پاها را بر دو طرف سوراخ بگذارد ، و در تحت شخصى بوده باشد هر گاه نظر به بالا نمايد عورت او را به بيند ، در اين صورت دور نيست [1] كه ستر از تحت

[1] شبهه‌اى نيست كه در اين صورت ستر واجب است ، و حق در اين مقام اين است كه در صورت مسطوره لازم است ستر نمايد اگر چه فرض شود كسى در آن موضع نبوده باشد - ا س د .

355