دست را بر عورت بگذارد .
مقام ثانى : در صورت نسيان است ، يعنى عالم بود به كشف عورت قبل از نماز و در حالت أخذ به نماز فراموش كرد ، و در اثناى نماز متذكر شد ، در اين صورت اگر متمكن از تحصيل ساتر بوده باشد و وقت موسع بوده باشد قطع نماز لازم است ، پس قطع نماز مىنمايد بعد از ستر عورت استيناف نماز نمايد ، و ظاهر اين است كه قطع نماز لازم باشد ، اگر چه [1] متمكن از ستر در اثناى نماز بوده باشد با عدم فعل منافى .
و اما هر گاه متمكن از تحصيل ساتر نبوده باشد ، در اين صورت قطع نماز جايز نيست ، لكن نماز را تمام نمايد ايستاده ، در صورت امن از ناظر به جهت ركوع و سجود اكتفا مىنمايد به ايماى به سر ، و در صورت عدم امن از ناظر اتمام نماز نمايد نشسته .
و اما در صورت ضيق وقت ، پس اگر در اثناى نماز متمكن از ستر عورت بوده به نحوى كه مستلزم فعل منافى نبوده باشد ، لازم است ستر عورت نموده نماز را تمام نمايد . و اگر متمكن از ستر عورت به اين نحو نبوده باشد به همان حالت نماز را تمام نمايد ايستاده در صورت امن از ناظر ، و نشسته در صورت عدم امن از ناظر با وضع يد بر عورت و ايماء به سر به جهت ركوع و سجود .
مطلب دهم آن است كه شرطيت ستر عورت مختص به فرائض نيست ، بلكه عام است خواه صلاة مفروضه بوده باشد يا نافله ، معنى شرطيت ستر در نافله آن است كه با

[1] لفظ چه فى قوله « اگر چه متمكن از ستر در اثناى نماز بوده باشد » در نسخه اصل هست ، و ظاهر اين است كه زياد است و سهو القلم است فلاحظ - ا س د .

351