راضى نيستم هر كس دشمن من است تصرف در لباس من نمايد ، آيا مىتواند اين شخص كه دوست او است در واقع تصرف در اين لباس نمايد يا خير ، نظر به اين كه مفروض اين است مالك اين شخص به خصوصه را دشمن خود مىداند ، پس منع منصرف به او هم مىشود نظر به اعتقاد او ، ظاهر ثانى است . پس تصرف در چنين صورت در حق او جايز نخواهد بود ، اگر چه في الواقع دوست او مىباشد ، و اين در صورتى است كه مشخص بوده باشد كه اعتقاد مالك در حق اين شخص اين است كه از اعادى او است .
و اما هر گاه اعتقاد مالك در حق اين شخص مشخص نبوده باشد ، بى اشكال منع منصرف به اين نمىشود ، بلكه از اختصاص عدم رضا به دشمن خود ظاهر مىشود رضا بالاضافه به دوست او ، و مفروض اين است كه اين شخص چنين است ، پس تصرف در حق او جايز خواهد بود .
و اما هر گاه القاى كلام به نوعى نمايد كه مظهر و معلن از واقع و نفس الامر بوده باشد ، مثل اين كه بگويد هر كس كه دشمن من بوده باشد در واقع راضى نيستم كه تصرف در لباس من نمايد ، در حق چنين شخصى كه مالك معتقد اين هست كه دشمن او است و لكن در واقع و نفس الامر از أصدق أصدقاء او است تصرف در لباس او مجوز خواهد بود ، مگر بنا بر احتمالى كه سابق اشاره به آن شد ، فهميدن حق مطلب محتاج به تأمل بسيار است ، و آنچه مذكور شد تا اين مقام در بيان اذن صريح بود .
و اما اذن فحوى ، پس آن استفاده رضاى مالك است در تصرف أعلى به اعتبار صدور اذن از مالك در تصرف أدنى ، اين گاه است نسبت به متصرف

340