ستاره را ميان دو كتف خود [1] .
يعنى علامت قبله در راه مكه اين است كه جدى را ما بين دو كتفين خود قرار بدهى ، و در سفر ديگر اين است كه جدى را بر يمين خود قرار بدهى ، و اين راوى معلوم نيست كه بوده و از أهل كدام بلد بوده ؟ با وجود اين منطبق نمىشود به آنچه فقهاء ذكر فرموده‌اند در بيان علامات قبله ، بلى بعد از رجوع به قواعد هيئت ظاهر مىشود كه سفر اين شخص يا بلد او هر دو بلدى بوده كه عرض آن بلد زايد بوده باشد بر عرض مكه به قليلى ، و طول آن بلد اكثر بوده از طول مكه ، تا آن كه قبله آن بلد نزديك به نقطه مغرب بوده باشد ، تا آن كه استقبال به قبله متحقق شود در صورت قرار دادن جدى را به جانب يمين .
و حديث ديگر حديثى است در تفسير آيه كريمه * ( وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ ) * [2] * ( ) * كه در سوره نحل است وارد شده ، چنانچه عياشى روايت نموده از قائد أرباب معرفت و يقين جناب حضرت أمير المؤمنين عليه السّلام كه آن حضرت از جناب رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله روايت نموده كه فرموده كه مراد از نجم در آيه شريفه جدى است به جهت آن كه آن ستاره ايست كه از مكان خود زايل نمىشود و بر آن است بناى قبله ، و به آن ستاره راه مىيابند أهل بر و بحر [3] . و امر در عدم انطباق مضمون اين حديث به آنچه فقهاء ذكر فرموده‌اند أظهر است .
و حديث ديگرى كه وارد شده در بيان قبله أظهر از آنچه مذكور شد نديده‌ايم پس مرجع در آنچه فقهاء ذكر فرموده‌اند مىبايد قواعد هيئت بوده باشد ، لكن انصاف اين است انطباق آنچه ذكر فرموده‌اند در بيان قبله و علامت آن به قواعد

[1] وسائل الشيعة ج 3 / 222 ، ح 2 .
[2] سوره نحل : 16 .
[3] وسائل الشيعه ج 3 / 223 ، ح 3 .

306