هيچ قسم از أقسام مذكوره موجب فساد نشود ، اگر چه التفات به كل بدن بوده باشد به مقابل جهت قبله متعمدا .
مبحث دوم ( در ظهور فساد اعتقاد است در امر قبله بعد از فراغ يا در اثناء نماز ) هر گاه فساد اعتقاد بعد از فراغ از نماز بوده باشد اين سه قسم مىشود :
أول : آن است كه نماز واقع شده است ما بين يمين و يسار مصلى .
ثانى : بسوى نفس يمين يا نفس يسار .
ثالث : به خلف قبله . و به عبارت اخرى بعد ما بين سمت قبله و ما بين آن سمتى كه متوجه شده در حال نماز يا أقل از ربع دور است يا مساوى آن است يا بيشتر از ربع است ، تعبير از أول مىشود به ما بين مشرق و مغرب ، و از ثانى به نفس مشرق يا مغرب ، و از ثالث به استدبار .
اگر اول است نماز صحيح است محتاج به اعاده نيست ، و در ثانى اعاده لازم است ، هر گاه انكشاف فساد اعتقاد او در وقت شده باشد ، و اگر بعد از انقضاى وقت بوده باشد قضا لازم نيست . و در ثالث خلاف عظيمى است ما بين فقهاء ، مختار اين است كه مثل صورت ثانيه است اعاده نماز در وقت لازم ، و بعد از انقضاى وقت قضا لازم نيست ، لكن أحوط در اين قسم اتيان به قضا است .
و اما هر گاه ظهور فساد اعتقاد در اثناء نماز بوده باشد ، در اين صورت اگر ما بين يمين و يسار است لازم است ميل نمايد بسوى قبله نماز را تمام كند در حال ميل ، ظاهر اين است كه لازم است كه مشغول واجب از واجبات نماز نشود ، و در دو صورت ديگر لازم است نماز را قطع نموده متوجه قبله شده استيناف نماز نمايد

301