نماز نمايد ، بلكه ظاهر اين است كه جايز بوده باشد در أول وقت اشتغال به نماز نمايد ، خصوصا در صورتى كه عالم بوده باشد به استمرار تحير تا آخر وقت ، بلى دور نيست كسى بگويد لازم بوده باشد تأخير در نماز در صورت علم به رفع مانع در آخر وقت .
پنجم : آن است هر گاه مقدار چهار نماز از أول زوال مثلا منقضى شد بر متحير در قبله ، پس بعد از آن مصحوب بعضى معاذير مسقطه تكليف شد ، مثل اين كه ضعيفه حائض شد ، بعد از ارتفاع عذر خالى از اين نيست يا باقى است بر وصف تحير يا نه ، اگر باقى است لازم است در مقام قضا رعايت نمايد حالت اداء را ، پس لازم است اتيان به چهار نماز ظهر قضا نمايد ، و قضاء نماز عصر بر او لازم نيست .
بلكه ممكن است كسى ادعا نمايد در چنين صورت أولى بلكه لازم اين بوده باشد تأخير در قضا نمايد تا رفع تحير شود . اگر چه بنا بر قول به مضايقه بوده باشد ، نظر به اين كه شمول أدله اين قول نسبت به اين فرض ظاهر نيست و اگر تحير باقى نبوده باشد در حين قضا ، تشكيكى در اين نيست كه چهار نماز ظهر قضايى به چهار سمت واجب نيست ، بلكه جايز نيست . و همچنين ظاهر اين است كه بىاشكال اتيان به چهار نماز ظهر قضايى در سمت قبله نيز لازم نبوده باشد بلكه جايز نبوده باشد ، پس اجتزاء به يك نماز ظهر مىتواند نمود .
لكن كلام در اين است كه آيا در اين صورت كه مقدار شانزده ركعت نماز از أول زوال منقضى شده بعد از آن عذر مسقط تكليف طارى شد ، آيا قضاى نماز عصر بر اين شخص لازم خواهد بود يا نه ؟ حكم در مسأله خالى از اشكال نيست ، لكن ظاهر اين است كه قضاى نماز عصر در چنين صورت لازم نبوده [1]

[1] احتياط در اين است كه قضاء نماز عصر را نيز نموده باشد - ا س د .

295