متعدده خواهد بود :
أول : آن است كه زمان فراغ از نماز لاحق مختص بوده به نماز و همچنين زمان شروع ، در اين وقت ظاهر اين است كه نماز باطل بوده باشد ، اعاده آن بعد از اتيان به نماز سابق لازم بوده باشد ، پس عدول در اين مقام ثابت نخواهد بود .
دوم : آن است كه زمان فراغ مخالف با زمان شروع است ، به اين نحو كه زمان شروع به نماز لاحق اگر چه مختص به زمان سابق است ، لكن زمان فراغ وقت مشترك ما بين دو نماز است ، در اين صورت نيز ظاهر اين است كه اين نماز باطل بوده باشد ، پس اعاده اين نماز بعد از اتيان به نماز سابق خواهد بود .
سوم : آن است كه زمان فراغ از نماز لاحق موافق بوده باشد با زمان شروع در آن ، به اين نحو كه زمان فراغ از آن و زمان شروع به آن هر دو در وقت مشترك ميان هر دو نماز بوده باشد ، در اين وقت اگر چه عدول ثابت نيست ، لكن ظاهر اين است كه نماز لاحق صحيح بوده باشد ، و اعاده آن واجب نبوده باشد ، پس اتيان مىنمايد به نماز سابق بتنهايى .
چهارم : آن است كه زمان شروع با زمان فراغ از نماز لاحق مختلف بوده باشد ، به اين نحو كه زمان شروع مشترك ما بين هر دو نماز بوده باشد ، و زمان فراغ مختص به نماز لاحق بوده باشد .
پنجم : آن است كه زمان فراغ موافق بوده باشد با زمان شروع ، به اين نحو كه هر دو در وقت مختص به نماز لاحق بوده باشد ، در اين دو صورت نيز نماز لاحق صحيح است و عدولى ثابت نيست ، و لازم است اتيان نمايد به نماز سابق ، لكن در اين دو صورت نماز سابق قضا خواهد بود ، پس اتيان مىنمايد آن را

281