به جهت عذرى كه موجب تيمم مىشود ، در صورتى كه اين عذر مرجو الزوال بوده باشد ، تأخير نماز از أول وقت راجح است ، بلكه احتياط در تأخير است تا ضيق وقت ، آن وقت اگر رفع شد به مقتضاى آن معمول مىدارد ، و اگر نه آن وقت تيمم مىكند و نماز مىكند .
هفتم : در حق صائم در صورتى كه جمعى منتظر او بوده باشند ، يا نفس او با او منازعه كند ، در اين صورت افطار را مقدم مىدارد بر صلاة .
هشتم : تأخير نماز است به جهت رفع بول و غائط .
نهم : تأخير صلاة مغرب است تا آخر وقت فضيلت در حق مسلوس و مبطون تا جمع كند ما بين مغرب و نماز عشاء در وقت فضيلت هر دو بعد از ازاله نجاست در صورتى كه در تعدد ازاله مشقتى بوده باشد ، يا احتمال خفت مرض قائم بوده باشد .
دهم : تأخير ظهر و عصر است از مربيه طفل در صورتى كه ثوب متعدد نداشته باشد ، در اين صورت تأخير ظهرين مىنمايد تا آخر وقت بعد از غسل همان ثوب و جمع مىنمايد ما بين ظهرين و عشائين .
يازدهم : تأخير نماز است از أول وقت به جهت اشتغال به قضاى حاجت مؤمن .
دوازدهم : تأخير ظهر و عصر است در صورتى كه اتيان به يك ركعت آنها در وقت نافله درك نموده باشد ، در اين صورت اولى تأخير در نماز است به قدرى كه فارغ از نافله شود .
سيزدهم : تأخير نماز صبح است در صورتى كه فجر طالع شده باشد بعد از اتيان به چهار ركعت از نماز شب ، در اين صورت أولى تأخير نماز است به قدرى كه اتمام نماز شب و اتيان به نافله فجر نمايد .

276