مطلب چهارم : راجح و أفضل در هر نمازى آن است كه بعد از دخول وقت آن تعجيل شود در اتيان به آن نماز ، مگر در مواضع چندى كه استثناء شده از اين حكم كه چنين نيست ، بلكه تأخير أولى از تعجيل است :
أول : نماز ظهر و عصر است ، أولى در حق نافله گذار آن است كه به قدر اداء نافله تأخير نمايد ، و همچنين نماز صبح أفضل آن است كه به قدر اتيان دو ركعت نافله تأخير نمايد ، هر گاه نافله را مقدم بر فجر اتيان ننموده باشد .
دوم : نماز عشاء است ، أولى تأخير آن است تا زوال حمره مغربيه شود .
سوم : نماز مغرب و عشاء است در حق كسى كه وقوف به عرفات نموده بعد از غروب كوچ نمايد از عرفات بسوى مشعر الحرام ، چه أفضل در حق اين شخص آن است كه تأخير در اداى مغرب و عشاء نمايد تا برسد به مشعر .
چهارم : تأخير نماز است به جهت حصول علم به دخول وقت آن در مقامى كه اكتفاء به مظنه در دخول وقت جايز بوده باشد .
پنجم : تأخير مستحاضه به استحاضه كثيره است نماز ظهر و مغرب را مطلقا چنانچه مقتضاى مستند است . يا تأخير نمايد تا اتيان نمايد هر يك از صلاتين را در آخر وقت فضيلت آنها ، يا انتظار نقاء و جمع ما بين ظهر و عصر با غسل واحد و همچنين جمع ما بين مغرب و عشاء به غسل واحد با اتيان هر دو در وقت فضيلت يا تأخير نمايد به جهت ترقب و انتظار نقاء با رعايت اتيان صلاة را در أوقات فضيلت آنها ، پس تأخير مىنمايد نماز ظهر را تا به حدى كه بعد از اتيان به غسل و ظهر ظل شاخص به مثل شاخص شود ، و اتيان به نماز عصر بعد از آن بلافاصله نمايد ، و تأخير نمايد نماز مغرب را به حدى كه بعد از غسل و اتيان به نماز مغرب زوال حمره مغربيه شود ، و بعد از آن بلا فصل اتيان به نماز عشاء نمايد .
ششم : أرباب معاذير مسوغه تيمم ، يعنى كسانى كه تكليف آنها تيمم است

275