رجاء حصول علم در استقبال ، در اين صورت اعتماد به مظنه در دخول وقت بى اشكال است .
دوم : آن است كه متمكن از تحصيل علم در حال نيست ، لكن راجى حصول علم در استقبال هست مثل يوم غيم ، در اين صورت نيز اعتماد به مظنه ظاهر اين است مىتوان نمود ، يعنى لازم نيست كه تأمل نمايد تا علم به دخول وقت حاصل شود ، بلكه به همان مظنه به دخول وقت نماز مىتوان نمود .
پس اگر اعتماد به مظنه در اين صورت نمود ، خالى از اين نيست يا معلوم شد كه ظن او مطابق واقع بوده است يا معلوم شد كه مطابق واقع نبوده است ، يا مطابقه و عدم مطابقه هيچ يك مشخص نشد ، صحت صلاة در قسم أول مسلم است ، و همچنين حال در قسم ثالث . و اما قسم ثانى ، پس آن بر دو قسم مىشود ، يك قسم اين است اگر چه فساد اعتقاد او مشخص باشد لكن بعضى از أجزاء نماز در خارج وقت شده و بعضى در وقت واقع شده ، اين قسم نيز نماز صحيح است ، اگر چه أجزاء واقعه در وقت أقل بوده باشد نسبت به أجزاء واقعه در خارج ، لكن اين در صورتى است كه فساد اعتقاد او بعد از فراغ از نماز مشخص شده باشد ، يا در اثناى نماز لكن بعد از دخول وقت .
و اما هر گاه فساد اعتقاد او در بين نماز مشخص شود لكن قبل از دخول وقت ، اما به حدى كه اگر نماز را تمام نمايد در بين نماز وقت داخل مىشود و بعضى أجزاء نماز بعد از دخول وقت مىشود ، در اين صورت ظاهر اين است كه نماز باطل بوده باشد ، پس قطع نماز در اين وقت كه مشخص شد هنوز وقت داخل نشده متعين است ، اگر چه عالم بوده باشد كه قبل از اتمام صلاة وقت داخل مىشود .
و قسم ديگر آن است كه كل اجزاء صلاة واقع شود در خارج وقت ، در اين قسم نماز باطل و اعاده آن در وقت لازم است .

274