محافظت آنها بسيار است ، از جمله آن است كه محافظت آنها باعث اين مىشود كه اتيان به فريضه يوميه در وقت فضيلت آنها شود ، و مثوبات مترتبه در اتيان به فرايض يوميه در وقت فضيلت بسيار است .
دوم : غالب آن است كه نمازهايى كه از ما صادر مىشود مشوب است به أنواع نقص و قصور ، و أحاديث مستفيض است كه اتيان به نوافل موجب رفع نقايص و قصور فرايض است .
سوم : آن است كه مواظبت نوافل احياء سنت جناب رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله مىباشد ، نظر به اين كه نوافل يوميه از موضوعات آن سرور أخيار و سيد أطهار مىباشد ، اگر فرض شود هيچ ثمرى مترتب بر محافظت اين نوافل نمىبود مگر همين احياء سنت آن جناب ، مناسب اين بود كه امت آن سرور اخلال به اين ننمايند .
چنانچه آن فخر عالم پيوسته در صدد اصلاح امت بود ، هرگز امرى كه موجب خسارت و تألم امت بوده است راضى نمىتوانستند شد . قال اللَّه تعالى * ( « لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْه ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ » ) * [1] يعنى آمده است بسوى شما پيغمبرى كه از جنس شما است ، يعنى از أفراد انسان است نه از ملايكه ، شاق است بر آن رسول مشقت شما ، يعنى امرى كه موجب مشقت شما است نمىتواند ديد ، مناسب حال امت نيز چنين است كه قرارى كه آن سرور دادند احدى از امت تخلف از آن ننمايد .
بعد از آن كه رشته كلام به اين مقام كشانيد به خاطر رسيد حديثى كه مظهر لطف آن سيد عالم و فخر بنى آدم بوده باشد در حق امت در اين مقام ذكر شود ، كه اطلاع بر آن موجب تنبه خوبى است در حق أمثال ما غافلان ، و تذكر آن باعث

[1] سوره توبه : 128 .

261