مشخص است معصيت لسانى آن سرور عباد غيبت و فحش و غيرهما از محرمات لسانى نبوده ، بلكه ظاهر اين است از اين مقوله بوده ، آن حضرت در اوان صحبت با ناس كيفيت تكلم ايشان بر وجهى بوده كه با تذكر به حضور و عظمت أحديت ملائم نبوده ، بعد از آن كه متذكر مىشدند نظر به فرط حياء منفعل مىشدند ، فتح لسان معذرت چنين مىنمودند .
و بعد فرموده « عصيتك ببصري و لو شئت و عزتك لكمهتني و عصيتك بسمعي و لو شئت و عزتك لا صممتنى ، عصيتك بيدى و لو شئت و عزتك لكنعتني ، عصيتك برجلي و لو شئت و عزتك لجذمتنى ، عصيتك بفرجى و لو شئت و عزتك لعقمتني عصيتك بجميع جوارحي التي أنعمت بها علي و ليس هذا جزاؤك منى » .
معصيت لسان در حق ايشان مشخص شد ، و اما معصيت بصر مشخص است كه وظيفه بصر عبد ذليل در محضر مولاى جليل مىبايد مثل بصر مستحيى بوده باشد ، چنانچه در حال توجه تام به معبود چنين است ، و در حالتى كه چنين نبوده باشد خارج از طريقهء أدب شده ، در نظر خود گويا استخفاف به حق مولى نموده لهذا بعد از التفات محمول أنواع خجلت و انفعال مىشود .
و اطاعت گوش در حق أمثال ايشان آن است كه در حالت استماع جميع آثار به نحوى بوده باشد كه ملائم با عظمت و جلال جناب أحديت جل جلاله بوده باشد . و معصيت گوش ايشان آن است كه در حين استماع آثار چنين نبوده باشد . و اطاعت يد ايشان آن است كه هر چه از يد ايشان حركات صادر شود مجموع به نحوى بوده باشد كه ملائم عظمت و جلالت و حضور جناب أحديت بوده باشد ، و معصيت يد آن است كه چنين نبوده باشد .
و همچنين هر گاه كسى با عدم شعور و التفات به حضور مولى مقاربت با حلال خود كند ، و بعد ملتفت شود كه مولى حضور داشته ، اگر چه مطلقا اثمى از او صادر

234