عمر خود را در معصيت تو صرف نموده باشم ، و معاصى عظيمه من در ديوان اعمال ثبت شده باشد ، يعنى چون كه چنين هست لهذا من اميدى ندارم مگر به صفت غفاريت تو ، معاصى اگر چه عظيم بوده باشد لكن در جنب سعه مغفرت تو جزيى است ، و رجايى ندارم مگر رضا و خوشنودى تو ، كه به اندك چيزى از همه مىگذرى ، چنانچه اين معنى مدلول عليه است بقوله عليه السّلام « يا من يقبل اليسير و يعفو عن الكثير » .
راوى مىگويد : بعد از آن كه اين أبيات را به اين حال شنيدم در تفحص آن بر آمدم ، و از عقب اين صوت جگر سوز رفتم ، ديدم كه صاحب اين مناجات علي بن أبي طالب عليه السّلام است ، خود را مخفى داشتم تا به بينم آخر امر به كجا خواهد رسيد ، آن وقت جناب حضرت أمير المؤمنين عليه السّلام در همان دل شب چند ركعت نماز كردند ، بعد از آن شروع كردند به دعا و گريهء و مناجات .
از جمله مناجاتى كه در آن وقت از آن مفخر ارباب عرفان صادر شد اين بود : « الهي أفكر في عفوك فتهون علي خطيئتي ، ثم أذكر العظيم من أخذك فتعظم علي بليتي » يعني : اى معبود من در وقتى كه فكر مىكنم در سعه عفو و گذشت تو ، همهء خطاياى من در نظر من سهل مىشود ، بعد از آن كه متذكر شدت و عذاب و انتقام تو مىشوم ، آن وقت امر بر خودم صعب و عظيم مىشود .
بعد از آن فرموده : « آه آه ان أنا قرأت في الصحف سيئة أنا ناسيها و أنت محصيها ، فتقول : خذه ، فياله من مأخوذ لا تنجيه عشيرته ، و لا تنفعه قبيلته ، يرحمه الملا اذا أذن فيه بالنداء » يعنى : آه آه واى بر من وقتى كه نامهء أعمال من را به من دهند ، به بينم در آن معصيتى ثبت است كه من فراموش كرده‌ام آن را و تو احصاء و ثبت فرموده‌اى او را ، آن وقت اگر امر فرمايى به ملايكه غلاظ و شداد بگيريد اين عبد عاصى را ، اى واى در آن وقت بر آن گرفته شده ، كه نه

227