است كه متمكن از آن در وقت مطلقا نبوده باشد .
و اما تقديم نماز شب در حق كسى كه خائف از جنابت بوده باشد با اعتقاد عدم تمكن از غسل ، ظاهر اين است كه مختص نبوده باشد به صورتى كه متمكن از تيمم نبوده باشد ، بلكه با تمكن از تيمم ظاهر اين است كه تقديم مجوز بوده باشد ، پس در اين صورت اين شخص مخير خواهد بود ما بين آن كه نماز شب را در أول شب اتيان نمايد با وضوء ، يا آنكه در آخر شب اتيان نمايد با تيمم بدل از غسل جنابت . بعد از آن كه اين مطالب معلوم شد مىگوييم : مناسب اين است در اين مقام تنبيه شود بر چند مطلب :
أول : آن است در صورت تقديم نماز شب در صور مسطوره ، معين است كه بايد در شب اتيان شود نه روز ، يعنى قبل از غروب اتيان نمىتواند نمود ، بلكه معين است در شب اتيان شود ، بلكه لازم است كه بعد از نماز مغرب و عشاء اتيان نمايد ، پس مقدم بر دو نماز يا در بين دو نماز نمىتواند اتيان نمود .
دوم : آن است كه هر گاه چنين كسى اتيان نماز شب نمود در أول شب و متمكن شد از اتيان به آن در آخر شب ، ظاهر اين است كه اتيان به نماز شب ثانيا نتواند نمود [1] .
سوم : آن است كه اين نماز در صورت تقديم ظاهر اين است كه اداء بوده باشد ، پس به نيت اداء اتيان مىتواند نمود ، بنابراين ظاهر مىشود كه وقت نماز شب در حق چنين اشخاصى داخل مىشود بعد از فراغ از اداء نماز مغرب و عشاء ، و در حق غير داخل مىشود بعد از انقضاى نصف ليل .

[1] ظاهر اين است كه بتواند ثانيا نمود هر گاه مسافر نبوده باشد ، يعنى هر گاه علت تقديم سفر نبوده باشد بلكه مطلقا ا س د .

204