بين آن كه ميان دو نماز اين نماز را اتيان كند يا بعد از هر دو نماز ، لكن در اين صورت از محل كلام خارج است ، نظر به اين كه در اين حالت نافله نخواهد بود .
مبحث ششم ( در بيان وقت نافله عشا است كه مسمى بوتيره است ) بدان كه وقت [1] اين نافله داخل مىشود بعد از آن كه منقضى شد از مغرب مقدارى كه كفايت نماز مغرب و نماز عشاء نمايد ، بعد از آن كه اين مقدار منقضى شد اتيان به اين نماز مىتواند نمود ، اگر چه اتيان به نافله مغرب ننموده باشد پس لازم نيست انتظار انقضاى زمانى كه كفايت نماز نافله مغرب نمايد ، بلكه بعد از انقضاى مقدار هفت ركعت اگر چه در أول وقت اتيان شده باشد بلا فصل اتيان به نافله عشاء جايز است .
و وقت اين نماز ممتد است به امتداد وقت عشاء ، محقق در معتبر [2] و علامه در منتهى بر اين ادعاء اتفاق فقهاء فرموده‌اند . پس مقتضاى اين كلام آن است كه هر گاه تأخير نماز عشاء شود تا آخر وقت آن به حدى كه فارغ از نماز عشاء شود در نصف شب ، پس وقت اين نافله منقضى شده باشد ظاهر اين است كه چنين نبوده باشد پس مناسب اين است كه گفته شود : وقت اين نافله ممتد است به امتداد وقت عشاء ، به علاوه زمانى كه كفايت اين نماز نمايد در وقتى كه نماز عشاء اتيان شود در آخر وقت خود .
و جميع نوافل مذكوره و غيرها اتيان به آنها در حال قيام با تمكن أفضل

[1] اقرب به احتياط آن است كه شروع به نافله عشا كه وتيره است نكند مگر بعد از غروب شفق كه عبارت از حمره مغربيه باشد ا س د .
[2] معتبر ج 2 / 40 .

201