ابن طاووس نقل كرده اين را از كتاب ابن اشناس ، نه اصل اين كتاب معروف است نه مصنف آن ، پس اعتماد به اين نمىتوان نمود در حكم به جواز اين نماز در وقت فريضه ، مگر به نحوى كه در صلوات وصيت مذكور شد ، به اين نحو كه اقتصار نمايد به اين نماز و اتيان به نافله مغرب ننمايد ، يا آن كه در صورت جمع ما بين هر دو أول اتيان به اين نماز نمايد بعد به نماز نافله مغرب ، در اين دو صورت بىعيب خواهد بود ، چنانچه وجه آن در مطالع الانوار مبين است .
و از جمله نمازهايى كه متداول شده در اين اعصار ميان نماز مغرب و عشاء مىكنند نماز هديه ميت است ، و اين مطلقا مأخذى ندارد ، بلكه تا حال مستندى از براى اين نماز بر نخورده‌ايم ، مگر آنچه كفعمى در مصباح ايراد نموده و آن اين است : صلاة الهدية ليلة الدفن ركعتان في الاولى الحمد و آية الكرسي و في الثانية الحمد و القدر عشرا ، فاذا سلم قال : اللهم صل على محمد و آل محمد و ابعث ثوابها الى قبر فلان ، قال : و في رواية أخرى بعد الحمد التوحيد مرتين و في الثانية بعد الحمد الهاكم التكاثر عشرا ثم الدعاء المذكور [1] .
و از اين كه اسناد به معصوم عليه السّلام نداده حديث بودن آن مشخص نيست بلى ظاهر مىشود از عبارت « و في رواية أخرى » اين كه آنچه أول مذكور شده حديث است ، لكن نه سندى دارد كه ملاحظه شود ، و نه اشاره به مأخذ شده كه استعلام حال آن توان نمود . به علاوه آن كه غايت مدلول آن اين است كه چنين نمازى در شب دفن ميت وارد شده ، و اما اين كه اين نماز مىبايد ما بين دو نماز كرده شود مطلقا اثرى از آن نيست .
پس اتيان نمودن اين نماز ميان دو نماز بىوجه است ، بلى هر گاه اين نماز به طريق اجاره بر كسى لازم شود در اين وقت ، اگر چه مخير است ما

[1] وسائل الشيعه ج 5 / 285 ح 2 و 3 .

200