بلى أقسام ديگر هست كه مضايقه از جواز آنها نداريم [1] .
أول : آن است كه بعضى از نافله را قبل از زوال اتيان نمايد و تتمه را فيما بين فريضتين ، و سه قسم از اين منصوص است ، أول آن است كه هشت ركعت در ما بين فريضتين اتيان شود . و ثانى آن است كه شش ركعت فيما بين اتيان شود .
و ثالث آن است كه چهار ركعت فيما بين اتيان شود .
و دوم : آن است كه بعضى از نافله را قبل از زوال اتيان نمايد و تتمه را بعد از فريضتين . و ثالث : آن است كه جمع ما بين هر سه نمايد ، يعنى بعضى را قبل از زوال اتيان نمايد ، و بعضى را بعد از زوال لكن فيما بين فريضتين ، و تتمه را بعد از فراغ از هر دو فريضه اتيان نمايد ، دور نيست اين اقسام همه جايز بوده باشد .
بدان كه مناسب اين است كه ختم مبحث نماييم به ذكر دو مطلب :
أول : آن است كه مذكور شد هر گاه كسى اتيان به اين بيست ركعت نماز نمايد به هر يك از أنحاء مذكوره كه بوده باشد مؤدى سنت خواهد بود ، مگر أقسامى كه تصريح شد به عدم جواز آنها ، لكن أفضل از همه آن است كه اتيان شود به مجموع بيست ركعت قبل از زوال به توزيعى كه مذكور شد ، به اين نحو كه شش ركعت وقت انبساط شمس و شش ركعت را وقت ارتفاع آن و شش ركعت قريب به زوال و دو ركعت متصل به زوال .

[1] بهتر اقتصار است در نافله جمعه يعنى بيست ركعت مشهوره به دو قسم : قسم أول اتيان به جميع است قبل از ظهر به اين نحو كه شش ركعت هنگام پهن شدن آفتاب ، و شش ركعت هنگام بلند شدن روز و هنگام چاشت ، و شش ركعت قبل از ظهر ، و دو ركعت مقارن زوال . و قسم دوم : اتيان شش ركعت هنگام پهن شدن آفتاب ، و شش ركعت هنگام چاشت ، و دو ركعت مقارن زوال ، و شش ركعت بعد از اتيان به صلاة ظهر يا جمعه على القولين فيه ، و قسم أول بهتر است - ا س د .

187