و همچنين است هر گاه كسى انشاى سفر نمايد در أول زوال جايز است در حق او اتيان به نافله زوال در منزل ، اگر چه اتيان به فريضه ظهر در سفر نمايد ، و وجه ثبوت نافله در موارد مذكوره را در مطالع الانوار ذكر نموده‌ايم .
مبحث دوم [ در بيان وقت نافله ظهرين است ] و در اين چند قول است :
أول : و هو أوسع الاقوال آن است كه وقت نافله ممتد است به امتداد وقت فريضه ، و اين قول را صاحب شرايع [1] و غيره حكايت نموده‌اند ، و تا حال به قائل اين برنخورده‌ايم ، لكن كلام أبي الصلاح در مبحث صلوات مسنونه اگر چه موهم اين است .
چنانچه فرموده است : كه أوقات نافله هر فريضه ممتد است به امتداد آن فريضه ، لكن مذكور شده در أوقات فرائض آن مرحوم وقت اجزاى نماز ظهر را در حق مختار منتهى مىدانند به رسيدن ظل شاخص به چهار سبع آن ، و وقت نماز ظهر را در حق مضطر منتهى مىدانند به رسيدن ظل شاخص به مثل شاخص .
پس مقتضاى جمع ما بين دو كلام او آن است كه وقت نافله ظهر ممتد است تا آن كه ظل شاخص مثل شاخص شود لكن در حق مضطر ، بلكه مقتضاى كلام ايشان در نماز عصر چنين است ، نظر به اين كه وقت نماز عصر را در حق مضطر ممتد مىدانند تا غروب ، و در حق مختار وقت آن را ممتد مىدانند تا بلوغ ظل مثل شاخص شود .
دوم : آن است كه وقت نافله ظهر ممتد است تا آن كه ظل شاخص به مثل

[1] شرايع الاسلام ج 1 / 62 .

181