و از محل خود زايل نمىشدى يعنى راضى نمىشدى كه از نماز فارغ شده باشى [1] .
مخفى نماند كه مراد از التفات الهى به آن بنده مؤمن آن است كه نسبت حق تعالى در آن وقت به او مثل نسبت پادشاهى مىشود كه التفات رأفتانه فرمايد به شخصى كه در خدمت او ايستاده و اظهار حاجت مىنمايد به او .
هشتم : حديث صحيحى است مروى از كاشف أسرار و دقايق جناب حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام كه فرموده است : محبوبترين أعمال و عبادات نزد خداوند عالم جل شأنه نماز است ، و اين نماز آخر وصاياى أنبياء است [2] .
مخفى نماند كه نماز آخر وصاياى أنبياء بودن دال بر كمال مدح و نهايت مبالغه در آن است ، نظر به اينكه آخر وصيت در حين قطع به ممات نمىشود مگر به چيزى كه نهايت اهتمام و غايت اعتنا بشأن او بوده باشد .
نهم : حديث صحيحى است مروى از مفخر الاوائل و الاواخر جناب حضرت امام محمد باقر عليه السّلام كه فرموده : هر گاه ادا كند مكلف يك نماز را با جميع آداب و شرايط قبول مىشود از او جميع نمازهاى او اگر چه ساير نمازها هيچ يك مستجمع شرايط قبول نبوده باشد . و اگر هيچ نمازى از او مستجمع شرايط قبول نبوده باشد ، هيچ يك از نمازهاى او مقبول نمىشود [3] .
اى برادر عزيز من از خواب غفلت بيدار شو ، تأمل كن در اين حديث شريف كه ثقة الاسلام با جلالت قدر و رفعت منزلت آن را به سند صحيح روايت نموده از كاشف الدقايق و السراير جناب حضرت امام محمد باقر عليه السّلام فرموده .
و مدلول صريح اين حديث سعادت قرين اين است كه بنده ذليل هر گاه سعى

[1] فروع كافى 3 / 265 ، ح 4 .
[2] من لا يحضره الفقيه 1 / 210 ، ح 638 .
[3] فروع كافى 3 / 269 ، ح 11 .

14